حفظ همبستگی موجود میان ملت و دولت
من گمان می‌کنم که بعضی تحولاتی که بعد از انقلاب در ایران پیدا شد، این تحولات بود که ما را به مسائلی که تاکنون رسیده‌ایم، رسانده است. و مِن جمله از تحولات، این هماهنگی ملت با دولت است. این شاید در رأس سایر تحولات باشد. ما باید این هماهنگی را با هر قیمتی که شده است، با هر زحمتی که شده است، حفظ کنیم. اگر - خدای نخواسته - از دست ما این هماهنگی بیرون برود، کارهای شما فَشَل خواهد شد و مملکت به همان مسائلی که سابق بود - خدای نخواسته - کشانده خواهد شد. ما الآن در [غیر] ایران، گمان ندارم که در جای دیگری - لااقل آنجاهایی که ما اطلاع از آنها داریم - این معنا باشد که این‌جور هماهنگی بین ملت و دولت باشد. ما بنای بر این نداریم؛ یعنی، دولت ما بنای بر این ندارد که یک مسئله‌ای را در یک اتاق سربسته، این مسئله را خودش طرح بکند و تحمیل کند بر ملت؛ مثل قضیه پیشنهاد فهد.
دولتهای منطقه، همه دولتها - ما حالا دولتهای منطقه بیشتر در نظرمان هست - دولتهای منطقه - اگر عموماً گفته نشود - به‌طور اکثریت قاطع، اینطورند که خودشان یک چیزی را طرح می‌کنند؛ کاری به این ندارند که مصالح ملت چیست، نظر ملت چیست، مردم چه کاره‌اند. اگر یک جایی هم - فرض کنید که - یک مجلس شورایی باشد، یک صورتی است که مثل مجلس شورای زمان محمدرضا و زمان رضاشاه، که یک‌