باید کرد؟ آیا راهپیمایی و فریادها و بیقراریها از دست دشمنان اسلام و مستضعفان جهان کافی است؟ یا آنکه این وسیله است، نه هدف. گرچه دولتهای منطقه و عمال استعمارگران و ستم پیشگان همین فریادها را نیز تحمل نمی‌کنند؛ و مطمئن باشید که فریادها را در حلقوم ستمزدگان و محرومان خفه می‌کنند. هم آنان که از هم اکنون از فریاد مظلومانی که در هر سال یک مرتبه در حول کعبه آمال خود می‌گردند و ناله و فغان می‌کنند، و در مجمعی که اساسش بر امور سیاسی بنیان گذاشته شده به مخالفت برمی‌خیزند، خروش و پرخاش مسلمانان را برای رهایی قدس، به هر وسیله‌ای که باشد خفه خواهند کرد.
اسلام عزیز و پیامبر عظیم الشأنش و شهید محرابش که در شب مبارک قدر برای محرومین به خاک و خون کشیده شد، این شکوه را به کجا سر دهند که سلطه گران در بلاد اسلامی می‌گویند درد و رنج بکشید و ناله نکنید! در زیر شکنجه‌های امریکا و اسرائیل پلید و دیگر قدرتمندان خرد شوید و دم در نیاورید! دردها زیاد است، لکن چاره چیست؟ ملت ایران به پیروی از قرآن کریم و اسلام بزرگ، راه چاره را یافت و رژیم امریکایی پهلوی را پس از فریادها و اعتصابها با مشت و دندان در مقابل تانکها و مسلسلها از پای درآورد، و صدام جنایتکار و حزب مشرک او را با ایمان و قیامِ للَّه از پای درآورد، و صدام بلند پرواز را که لاف سرداری قادسیه می‌زد به دریوزگی و ذلت کشاند، و تمام توطئه‌ها را با هدایت الهی در نطفه خفه کرد. و اکنون نیز از پای نمی‌نشیند تا آنچه از روز اول به عنوان غرامت و برای تأدیب مجرم خواست جامه عمل پوشد، و تصمیمات شورای امنیت و سازمانهای بی‌ارزش را جز ورق پاره‌هایی در خدمت «وتو» کنندگان نمی‌داند.
آنان با همه عربده‌ها و تبلیغات بی‌پایه سر تعظیم به پیش صهیونیزمها فرو آورده و برای تحکیم پایه‌های حکومت آنان و وابستگانشان چون صدام در آستانه مرگ ننگین به تشکیل جلسه و صدور قطعنامه پرداخته‌اند، و گمان کرده‌اند دولت متکی به خدا و ملت عظیم ایران بیدی است که از این بادها بلرزد. ملتی که اکنون طعم شیرین شهادت را