انا للَّه و انا الیه راجعون
علامت تمدن، کشتار 15 خرداد!
[گریه شدید حضار] من تاکنون احساس عجز در صحبتها نکرده‌ام و امروز خودم را عاجز می‌دانم. عاجز می‌دانم از اظهار تألمات روحیه‌ای که دارم برای اوضاع اسلام عموماً، و اوضاع ایران خصوصاً، و قضایایی که در این یک سال منحوس پیش آمد؛ خصوصاً قضیه مدارس علمی، قضیه 15 خرداد. قضیه 15 خرداد من مطلع نبودم تا اینکه حبس به حصر تبدیل شد و اخبار خارج به من رسید.
خدا می‌داند که مرا اوضاع 15 خرداد کوبید [گریه شدید حضار]. من حالا که آمدم به اینجا؛ آمده‌ام از قیطریه؛ مواجه هستم با یک منظره‌هایی؛ با بچه‌های کوچک بی‌پدر [گریه شدید حضار]، با مادرهای جوان از دست داده، و مادرهای جوان مرده، با زنهای برادر مرده، با پاهای قطع شده [گریه شدید حضار]، با افسردگیها. اینها علامت تمدن آقایان است و ارتجاع ما. افسوس که دست ما از عالم کوتاه است؛ افسوس که صدای ما به عالم نمی‌رسد؛ افسوس که گریه‌های این مادرهای بچه مرده نمی‌رسد به دنیا [گریه شدید حضار].