دلایل مخالفت رژیم با اسلام
«... اگر مخالف نمی‌بود، قرآن را آتش نمی‌زد. وقتی که رئیس سازمان امنیت ... و رئیس شهربانی ... (2) دستور دهند قرآن را آتش بزنند و دعا را لگدکوب کنند و پاسبانان را به پشت بام بفرستند، تا با آجر به سر و کله روحانیون و طلاب بزنند، آیا اینها مخالف با دین مقدس اسلام نیستند؟ بالاخره روزی حساب اینها را خواهیم رسید. اگر زنده ماندم، می‌دانم با اینها چه معامله‌ای بکنم (3) ....
اتفاقاً اکثر شهرستانها طومارهایی به همین منظور نوشته و به قم آورده‌اند. البته ما خیلی ممنون شدیم که مردم شهرستانها درباره دین، اینطور با ما همکاری می‌کنند. تمام اینها تقصیر شاه مملکت است که نمی‌تواند مملکت داری کند. حق هم دارد نتواند مملکت داری کند؛ چون سلطنتش غصبی است؛ و هر چیز غصبی زود از بین خواهد رفت. حالا ما کاری به این موضوع نداریم؛ سلطنت هم مال خودش! ما می‌گوییم: چرا کارهایی را که برخلاف دین است انجام می‌دهد؟ شاه می‌خواهد مثل پدرش بی‌دینی را

رواج دهد. چقدر ما نصیحت کردیم که این کارها نتیجه خوبی ندارد؛ کسی گوش نداد. اکنون که به گفته ما گوش نمی‌دهند، ما هم باید به یاری خدا مخالفین دین را سرنگون کنیم؛ حالا هر مقامی می‌خواهد باشد؛ خواه شاه مملکت، خواه دولت. ما می‌خواهیم جلو فحشا را بگیریم. دین مملکت، شیعه است؛ و نبایستی این حرکات زشت در او وجود داشته باشد. در این مبارزه یا کشته می‌شویم و مظلومیت ما ثابت می‌شود و آن وقت مردم شورش می‌کنند و مخالفین را خواهند کشت، یا بی‌دینی را از بین می‌بریم. ما دیگر از توپ و تفنگ و سرنیزه، ترس و واهمه نداریم. ما مبلّغ هم به شهرستانها، دهات و قصبه‌ها فرستاده ایم تا به مردم حقیقت را بگویند و آنها را آماده کنند؛ و اگر احیاناً نگذارند وعاظ روی منابر حرف خود را بگویند، در منازل می‌روند و آنچه را باید بگویند، می‌گویند ...».