بشود همه چیز، چنانچه همه وزارتخانه‌ها و جاهای دیگری که دولت دارد یا خود ملت، همه، اگر این معنا را احساس کردند که ما روابطمان با خارج باشد باید، با آنهایی که نمی‌خواهند ما را ببلعند باشد و با آنهایی که با رابطه می‌خواهند ما را وابسته بکنند، اصلاً روابطمان با آنها خیلی لزومی ندارد. باید خیلی با احتیاط [کار] بشود. و چنانچه در این راه مستقیم، که راه اسلام است، وارد بشوید، شما تا آخر عمرتان و همه کسانی که نماز تا آخر عمر خوانده‌اند از خدا هی خواسته‌اند، روزی چند مرتبه خواسته‌اند که اهْدِنَا الصّراطَ اْلمُسْتَقیم؛ (1) که ما را به صراط مستقیم هدایت کن. وقتی هدایت هدایت کن، وقتی هدایت شد به آخر رساندنش هم می‌شود. عمده این است که وارد بشود انسان در آن راهی که باید سیر بکند، چه سیرهای معنوی و چه سیرهای مادی که آنها هم معنوی است به یک معنا؛ یعنی، بعد از اینکه یک دولتی اسلامی شد، همه چیزش با معنویات بسته است به هم، این‌طور نیست که دولتش معنویت نداشته باشد و اما فرض کنید که ائمه جماعتش داشته باشد. وقتی بنا شد که مردم احساس کردند که ما می‌خواهیم آدم باشیم، ما می‌خواهیم که اصلاح بشویم، ما می‌خواهیم که خودمان را اصلاح بکنیم، ما می‌خواهیم دولتمان یک دولت الهی باشد، مجلسمان هم همین‌طور و همه چیزمان همین‌طور، وقتی این‌طور شد همه‌اش معنویات است، منتها با راه‌های مختلف.
همین کاری که شما می‌کنید در وزارت خارجه و سفرا در خارج، چنانچه راه مستقیم اسلامی باشد، خودش «سیرالی الله» است. «سیرالی الله» لازم نیست که انسان گوشه‌ای بنشیند و بگوید من «سیرالی الله» می‌خواهم بکنم. خیر، «سیرالی الله» همان طوری [است‌] که سیره انبیا و خصوصاً پیامبر اسلام [بود] و کسانی که مربوط به او بودند؛ در عین حالی که در جنگ وارد می‌شدند، آدم می‌کشتند، کشته می‌دادند، حکومت داشتند، همه چیز داشتند، همه‌اش «سیرالی الله» بود. اینطور نبود که آن روزی که حضرت امیر مشغول به قتال است «سیرالی الله» نباشد، آن روزی که مشغول نماز است، باشد. خیر، هر دویش‌