وَ مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهاجِراً الَی الله وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوتُ فَقَدْ وَقَعَ اجرُهُ عَلَی اللهِ (1) الحَمْدُللَّهِ عَلی‌ آلائِهِ و الصَّلوةُ وَ السَّلامُ عَلی‌ انبیائِهِ سیّما خاتَمِهِم وَ افْضَلِهِم وَ عَلی‌ اوْلِیائه وَ خاصَّةِ عِبادِهِ سیّما خاتَمِهِم وَ قائِمِهِمْ ارْواحُ العالَمینَ لِمَقْدَمِهِ الفِداء.
قلمها و زبانها و گفتارها و نوشتارها عاجز است از شکر نعمتهای بی‌پایانی که نصیب عالمیان شده و می‌شود. خالقی که با جلوه سراسر نورانی خود، عوالم غیب و شهادت و سرّ و عَلَن را به نعمت وجود آراسته و به برکت برگزیدگانش به ما رسانده که؛ اللهُ نُورُ السَّموات وَالارضِ (2) و با ظهور جمیلش پرده از جمالش برافکنده که؛ هُوَ الْاوَّلُ وَ الاخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْباطِنُ (3) و به کتب مقدس آسمانی‌اش که از حضرت غیب بر انبیائش از صفی الله تا خلیل الله و از خلیل الله تا حبیب الله - صلوات الله و سلامه علیهم و سلم - نازل فرموده، راه وصول به کمالات و فنای در کمال مطلق را تعلیم فرموده و سلوک الی الله را گوشزد کرده چون کریمه وَ مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهاجرَاً الَی الله و طریق برخورد با مؤمنین و دوستان خود و ملحدین و مستکبرین و دشمنان خویش را آموخته: مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ اشِدَّآءُ عَلَی‌