را چیز می‌کنند که باز بشود!
افتضاح حقوق بشر امریکایی
این «مملکت مترقی»! پولهایش کجا می‌رود؟ مملکت ما مملکت فقیر است؟ مملکت ما یک نفتی دارد، یک دریای نفت دارد مملکت ما، مملکت ما آهن دارد، مملکت ما همه چیز دارد؛ جواهر دارد. مملکت ما یک مملکت غنی‌ای است اما این «بشر دوستها» یک مأمور گذاشته‌اند آنجا، بالای سر این مملکت، که نگذارند این منافع به این مردم فقیر برسد. همه‌اش باید برود توی جیب آنها و عیاشیهای آنها. اگر یک مقدارش هم ماند، یک مقدار هم قسمت اینهاست. با اینکه قسمت اینها یک قسمت ناچیزی است، مع ذلک در همه جاهایی که تشریف می‌برند، ویلا دارند و عرض می‌کنم قصر دارند و زمین دارند و در بانکهایش هم پول دارند و همه چیز دارند؛ خیلی غنی. این کارتر، که یک مدتی مردم را گول زده بودند که اگر این بیاید سرِکار چه خواهد کرد و چه خواهد کرد، این با صراحت لهجه - دروغگو کم حافظه این است! - با صراحت لهجه گفت که اینجاهایی که پایگاه نظامی ما داریم، اینجا دیگر بساط حقوق بشر چیزی نیست! این دیگر صحبت از حقوق بشر نباید بکند! این حقوق بشری که در [آن‌] ماده آزادی مردم و اینها هست - که این قابل انتزاع نیست، این آزادی قابل انتزاع نیست - این امریکایی که امضا کرده است این معنا را، با صراحت لهجه می‌گوید که [در] ایران، چون ما پایگاه داریم، دیگر بحث از حقوق بشر نباید کرد. احترامِ حقوق بشر مال آنجاهایی است که ما در آن پایگاه نداریم. این امریکایی که اینقدر حقوق بشر می‌گوید، در خود امریکا، در امریکای لاتین، چه بساطی سر این مردم دارد در می‌آورد؛ یک مأمور هم گذاشته آنجا. لبنان را آنطورش کرده که الآن می‌بینید. آن مردکه (1) هم می‌رود آنجا تصدیق می‌کند حرف او را. شاه هم همین معنا را تصدیق می‌کند که خیر مطلب همین است باید با اسرائیل چه. این مردیکه (2) اسرائیل را از بیست سال پیش از این [به رسمیت‌] شناخت؛ همان‌