می‌شناسم. او برای اول بار نیست که واسطه درست کرده است؛ واسطه‌ای درست کرده است که حتی قوای نظامی را به تو می‌دهم؛ تمامی دولت را به شما تسلیم می‌کنم و من، یعنی شاه، سلطان باشم و دخالتی در امور نکنم. اما من او را خوب می‌شناسم، شما او را نمی‌شناسید. او حیله کرده است؛ می‌خواهد ما و شما را اغفال کند. می‌خواهد با وساطت شما به زندگی جنایت بار خود ادامه دهد و این قیامی که اسلامی است و در ایران برپا شده است متوقف کند و با تمام قوا به جنگ اسلام و مسلمین برخیزد. او به قلدری و جنایتکاری عادت کرده است، از بچگی؛ نظیر افیونی شده است که نمی‌تواند آن را از دست بدهد. شما توجه کنید به این معنا که وساطت از کسی که به قولش اعتماد نیست، و فقط برای اغفال است، نکنید؛ و معذوریم که وساطت شما را در این موضوع قبول کنیم. ملت ایران نمی‌تواند شاه را قبول کند. وساطت توسط اشخاصی نظیر ملک حسین و ملک حسن و حالا هم شماها، جز برای تحکیم قدرت خودش و ادامه خیانتها و جنایات بر ملت نیست، و برای ما مسئولیت الهی است اگر با او یک مسالمت و همراهی کنیم. ما اگر بنا باشد شکست بخوریم، با دست خودمان، خودمان را شکست نخواهیم داد؛ [حتی‌] اگر با نظامی و زور باشد، با دست خودمان ما به این خیانتکاری اجازه ادامه نمی‌دهیم.
[وزیر: من توسط شاه فرستاده نشده‌ام که وساطت کنم. وقتی که به او [قصد سفرم را] گفتم و اجازه گرفتم که به دیدار شما بیایم، ژنرال ضیاء این پیشنهاد را مطرح کرد. وضعیت ایران‌روی شیعیان پاکستان هم اثر می‌گذارد. ما اقلیتی هستیم. وضعیت ایران شیعیان را ضعیف می‌کند. این افکار است که مرا وادار کرده است بیایم و ضمن ادای احترام، تبادل نظر کنیم. من آنچه را آیت الله گفتند، می‌بینم و احساس او را می‌بینم. منِ گناهکار تنها کاری که می‌توانم بکنم، دعاست. به هر حال امشب ساعت یک می‌روم به ژنو، بعد دو روز در لندن با فامیلم، بعد برگشت به پاکستان. اگر آیت الله در این فاصله مطلبی به نظرشان رسید و اگر کاری هست که از دستمان برمی‌‌آید اطلاع دهند؛ چه شخصاً و چه دولتمان رسماً در خدمت شما حاضریم.]
امام: از حسن نیت شما متشکرم، لکن این نکته که قیام ما شیعه پاکستان را تضعیف می‌کند، خلاف اطلاعات ما از اقشار شیعه نشین است. در همه اقشار شیعه نشین جنبشی‌