به عرض عالی می‌رساند، مرقوم شریف که حاکی از سلامت مزاج محترم بود، موجب تشکر گردید. سلامت و توفیق جنابعالی را خواستار است. حالت اینجانب بحمد الله بد نیست لکن برای حوزه علمیه قم نگران هستم. خوف آن است که اگر غیبت اینجانب طولانی شود، آقایان فضلا تزلزلی پیدا کنند. از خداوند اصلاح امور را خواستارم.
جنابعالی به حضرات افاضل - أیّدهم الله تعالی - تذکر دهید که اینجانب کمال میل دارم که در بین آنها باشم و در شادی و غم آنها شریک باشم. فضلا و اعلام قم، که حقاً وفاداری خود را اثبات فرمودند، مایه امید اینجانب می‌باشند و چشم من به وجود آنها روشن است. در اولْ وقتِ رفعِ منع، به خواست خداوند تعالی، خود را در بین آنها خواهم دید.
مطلب دیگر که لازم است جنابعالی به هر وسیله که صلاح می‌دانید ابلاغ فرمایید در قم و تهران و جاهای دیگر، قضیه عدم وصول تلگرافات است از ایران. روز اول و دوم ورود، مقداری تلگراف واصل شد الّا نادری که یا آدرسْ مجهول بود یا امضا معلوم نبود؛ پس از آن، ناگهان نامه و تلگراف قطع شد و معلوم شد جلوگیری شده است. از بعضی شهرستانها هم خبر منع رسید. ممکن است منظور آنها این باشد که ایجاد نگرانی نمایند. جنابعالی و سایر موالی محترم این نکته را تذکر دهید و ابلاغ فرمایید که تلگرافات‌

اگر نرسید به این سبب بوده.
مطالبی که مرقوم شده بود ملاحظه شد. از خداوند تعالی توفیق اعتصام در امور را خواهانم. از جنابعالی و سایر آقایان ملتمس دعای خیر برای حسن عاقبت هستم. صورت تلگرافی را که فرستاده بودید ملاحظه شد لکن اصلش نرسیده. از آقایان مدرسین و فضلا متشکرم و توفیق و تأیید همه را از خداوند تعالی خواستارم. والسلام علیکم.