(1) آقای سید احمد خمینی درباره پاورقیهای این نامه چنین نوسته است:
1- اولین پیشنهاد من این بود که در کتابخانه چون اتاقهای بزرگ به تعداد هشت عدد داشت، هر اتاق به یک خانواده معیل داده شود. امام ابتدا با این طرح مخالفت کردند؛ وضع کتابخانه را برای ایشان شرح دادم، ایشان با این نظر موافقت کردند.
(2)- عائله مندان.
(3)- گزارش اشتباهی داده بودند که من می‌روم به تهران برای اصحاب امام شهریه می‌گیرم که به نظر امام خیلی کارسبک آمده بود. اصل ماجرا دروغ بود و من تهران نمی‌رفتم، و قم این مقدار پول داشت و شهریه را می‌پرداخت. کلیه وجوه اصحاب امام بیش از هزار و پانصد تومان می‌شد.
(4)- ما معتقد بودیم که آقای لواسانی روی خوشی با آقای آشتیانی ندارد و مردم را به ایشان ارجاع نمی‌دهد و این موجب می‌شد که پول کافی به آنها نرسد و آنها از گرفتن پول (بعد از اتمام کلیه وجوهی که در اختیارشان ابتدا گذاشته ایم) از آقای لواسانی و سایر وکلا سر باز زنند؛ به اسم بقیه هم که نمی‌شد شهریه داد، چون در حد مرجعیت نبودند شنیده بودیم از این جهت نگران بودند. از طرفی فشار روحانیون ضد امام بر ایشان [آشتیانی‌] بسیار زیاد بود که: «شما خود در حد یکی از مراجع هستید؛ آخر عمری آمده اید وکیل آقای خمینی شده اید» که این هم کم فشاری نبود؛ ولی روحیه اسلامی و دینی ایشان به صورتی بود که تحت تأثیر این حرفها قرار نگرفتند. ساواک از ابتدا فهمیده بود ولی همین که اسم امام نباشد آنها را قانع می‌کرد ولو ظاهراً؛ چون ما به این تحلیل رسیده بودیم که ساواک ترس از این داشت که جلو شهریه امام را بگیرد و وکلای ایشان را کاملاً از دسترس مردم دور نگه دارد؛ مردم دست از امام نمی‌کشند و خود مستقیماً پول را در اختیار مبارزین قرار می‌دهند که این برای آنها بسیار خطرناکتر از شهریه به همه طلاب قم بود، و ما هم بالاخره مرتب در تماس با آقای آشتیانی بودیم.

(1)- آقای لواسانی.
(2)- آقای محمد صادق تهرانی.
(3)- آقای پسندیده.