مى‌كند. چنانچه اگر «باء» در بسمله براى استعانت يا ملابست، يا متعلّق به ظَهَرَ باشد، يا متعلق به خود سوره، يا به هر يك از اجزاى آن باشد، فرقها حاصل شود. چنانچه نيز، به حسب مقامات قرّاء، از وقوع در حجاب كثرت يا غلبه وحدت يا صحو بعد المحو و يا مقامات ديگر كه سابقاً ذكر شد، تفسير سوره را بايد فرق گذاشت؛ و احاطه به جميع آنها و به تفسير حقيقى قرآن، كه كلام جامع الهى است، از طوق امثال نويسنده خارج است: إنَّما يَعْرِفُ الْقُرآنَ مَنْ خُوطِبَ بِه؛ (۱) و آنچه ذكر شد على سبيل الاحتمال بود. و اللَّه الهادى. (۲)

(۱)- قرآن را فقط آن كس كه قرآن بدو خطاب شده، مى‏شناسد؛ بحار الأنوار؛ ج ۴۶: تاريخ الامام محمد باقر؛ باب ۲۰، ص ۳۴۹، ح ۲.
(۲)- خمينى، روح اللَّه؛ سر الصلاة؛ مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى (س)، ص ۸۵-۹۲.