فرمودند:
عَن الكافي بِإسْنادِهِ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الْماضى -عليه السّلام- قالَ: قُلْتُ:
أَ فَمَن يَمْشِى مُكِبًّا عَلَى‌ وَجْهِهِ أَهْدَى‌ أَمَّن يَمْشِى سَوِيًّا عَلَى‌ صِر طٍ مُّسْتَقِيمٍ؟ قالَ: إنَّ اللَّه ضَرَبَ مَثَلًا، مَنْ حادَ عَنْ وَلايَةِ عَلِىٍّ -عليه السلام- كَمَنْ يَمْشِى عَلى‌ وَجْهِهِ لا يَهْتَدىِ لأمْرِهِ؛ وَ جَعَلَ مَنْ تَبِعَهُ سَوِيّاً عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقيمٍ. وَ «الصِّراطُ الْمُسْتَقيمُ» أَميرُ الْمُؤْمِنينَ، عليه السّلام. (۱)
فرمود: خداى تعالى در اين آيه شريفه مثلى زده است؛ و آن مَثَل كسانى است كه اعراض نمودند از ولايت امير المؤمنين -عليه السلام- كه آنها گويى راه مى‌روند به رويهاى خود، و به هدايت نرسند؛ و كسانى را كه متابعت آن حضرت نمودند، قرار داده به راه مستوى و راست؛ و «صراط مستقيم» امير المؤمنين -عليه السلام- است.
و در حديث ديگر است كه مقصود از «صراط مستقيم» على -عليه السلام- و ائمه -عليهم السلام- است. (۲)
و از كافى شريف از فضيل منقول است كه گفت: «با جناب باقر العلوم -عليه السلام- داخل مسجد الحرام شدم و آن حضرت به من تكيه كرده بود. پس، آن حضرت نظر مبارك افكند به سوى مردم و ما در باب بنى شيبه بوديم، پس فرمود؛ «اى فضيل، اين طور در جاهليت طواف مى‌كردند! نه مى‌شناختند حقى را و نه تدين به دينى داشتند. اى فضيل، نظر كن به آنها، پس همانا به رويها واژگونه در افتادند. خداوند لعنت كند

(۱)- اصول كافى؛ ج ۱: كتاب الحجة؛ «باب فيه نكت و نتف من التنزيل فى الولاية»، ص ۴۳۲، ح ۹۱.
(۲)- بحار الأنوار؛ ج ۲۴: كتاب الامامة؛ «باب أنتم السبيل و الصراط ...»، ص ۱۵، ح ۱۷.