ما زيست كنيم. اين راه است؛ اين صراط است كه اگر توانستيم مستقيماً اين صراط را طى كنيم، همان طورى كه اولياى خدا طى كردند «جُزْنا وَ هِىَ خامِدَة» (۱) اگر توانستيم كه از اين صراط به طور سلامت عبور بكنيم، سعادتمنديم. و اگر خداى نخواسته در اينجا، در اين راه، لغزش داشته باشيم در آنجا هم همين لغزش ظهور پيدا مى‌كند، در آنجا هم موجب لغزشها مى‌شود، موجب گرفتاريها مى‌شود.
- صحيفه امام؛ ج ۳، ص ۲۳۵*** مى‌گويند: وَ الْعَصْرِ، إِنَّ الْإِنسنَ لَفِى خُسْرٍ؛ (۲) «عصر» انسان كامل است؛ امام زمان- سلام اللَّه عليه- است. يعنى «عصاره» همه موجودات. قسم به عصاره همه موجودات، يعنى قسم به انسان كامل. إِنَّ الْإِنسنَ لَفِى خُسْرٍ. اين «انسان» كه اينجا مى‌گويند همين انسان يك سر و دو گوشى است كه ماها انسانش مى‌گوييم. خطاب با ماست. سر دو راهى واقع شده‌ايم، يك راه، راه انسانيت است، كه اين «صراط مستقيم» است. صراط مستقيم يك سرش به طبيعت است؛ يك طرفش به الوهيت. راه مستقيم از «علق» شروع مى‌شود. منتها بعضى از آنها طبيعى است، و آن جايى كه مهم است آن جايى است كه ارادى است. يك سرش طبيعت است و يك طرفش مقام الوهيت. و انسان از طبيعت شروع مى‌كند تا اينكه برسد به آن جايى كه در وهم من و تو نمى‌آيد. «آنچه در وهم تو نايد آن شوم». (۳)

(۱)- علم اليقين؛ ج ۲، ص ۹۷۱.
(۲)- قسم به عصر، بدرستى كه همه انسانها در خسران هستند (عصر/۱-۲).
(۳)- ص ۱۶۲، پاورقى ۲.