هيچ يك -الّا شاذى كه اعتنا به قول او نيست- در مقابل اين ضرورت، «مَلِك» در نمازهاى خود قرائت ننموده‌اند و اگر كسى هم «مَلِك» را قرائت كرده، من باب احتياط بوده و «مالك» را نيز گفته؛ چنانچه شيخ علّامه ما در علوم نقليّه، حاج شيخ عبد الكريم يزدى (۱) -قدّس سرّه- به خواهش يكى از علماى اعلام معاصر «مَلِك» را نيز مى‌گفتند؛ ولى اين احتياط بسيار ضعيفى است، بلكه به عقيده نويسنده مقطوع الخلاف است.
و از اين بيان كه شد ضعف اين مطلب معلوم مى‌شود كه گفته‌اند در خطّ كوفى «ملك» و «مالك» به هم اشتباه شده؛ زيرا كه اين ادّعا را شايد در سورى كه كثير التّداول در السنه نيست، بتوان گفت -آن هم عَلى اشكالٍ- ولى در مثل چنين سوره‌اى كه ثبوت آن از روى تسامع و قرائت است -چنانچه پر واضح است- ادعايى بس بى‌مغز و گفته‌اى بس بى‌اعتبار است.
و اين كلام كه ذكر شد در «كفواً» نيز جارى است؛ زيرا كه قرائت با «واو» مفتوحه و «فاء» مضمومه -با آنكه فقط قرائت عاصم است- مع ذلك آن نيز به تسامع بالضّرورة ثابت است؛ و قرائات ديگر معارضه با اين ضرورت نكرده، گرچه بعضى به خيال خود احتياط مى‌كنند، و مطابق‌

(۱)- آيت اللَّه العظمى حاج شيخ عبد الكريم حائرى يزدى (۱۲۷۶-۱۳۵۵ ه. ق.) از فقيهان بزرگ و مراجع تقليد شيعه در قرن چهارده هجرى است. وى پس از تحصيلات مقدماتى به نجف و سامرا سفر كرد و در آنجا از درس استادانى چون: ميرزاى بزرگ شيرازى، ميرزا محمد تقى شيرازى، آخوند خراسانى، سيد كاظم يزدى، سيد محمد اصفهانى فشاركى بهره گرفت. در سال ۱۳۳۲ ه. ق. به اراك آمد و در سال ۱۳۴۰ ه. ق. به قم مشرف گرديد و به اصرار بزرگان آن سامان و پس از استخاره در آنجا رحل اقامت افكند و حوزه علميه قم را تأسيس كرد. در حوزه درس ايشان، عالمانى بزرگ تربيت شدند كه حضرت امام خمينى (س) در صدر آنان جاى دارند. از آثار ايشان است: درر الفوائد در علم اصول، الصلاة، النكاح، الرضاع، المواريث در علم فقه.