پس از بازدید از وضع مردم جنوب، چنین نوشته بود که در جنوب ایران در دهات اصلاً از دکتر و دارو خبری نیست؛ آب وجود ندارد. و یک ده، اکثر مردمش کور بودند. خلاصه از کلّیه وسایل و نیازمندی‌های اوّلیه زندگی محروم بودند. آن وقت در کنفرانس «اکافه»، (1) که نمایندگان دول دنیا جمع شده بودند که فکری برای وضع اقتصاد دول بکنند - اگر بخواهند عمل بکنند - در صورتی که اعضای شرکت کننده، چه از کشورهای کوچک و چه بزرگ، همه دم از اشکالات اقتصادی خود می‌زنند، هیئت نمایندگی ایران اظهار می‌کند که وضع اقتصادی ایران کمال مطلوب است و هیچ عیب و نقصی ندارد! آیا وضع اقتصادی انگلستان بد است؛ ایران خوب است؟! وضع اقتصادی هندوستان بعد از آن همه پیشرفت بد است، ایران خوب است؟! همین طور ژاپن وضع اقتصادیش بد است، ایران خوب است؟!
«ملّت مترقّی»
آقایان در کاخهای خود نشسته‌اند می‌گویند «ملّت مترقّی»! «ملّت مترقّی» از گرسنگی می‌میرد؟! امیر اسلام، علی - علیه السّلام - نان جو می‌خورد. برای مهمانیی که به افتخار اربابان خود ترتیب می‌دهند، پانصد هزار تومان، یک میلیون تومان، یا بیشتر خرج کنند و مرتّب دم از برنامه «مترقّی» می‌زنند! می‌گویند کشور ما در ردیف کشورهای طراز اوّل است! مگر با رفتن چند زن به مجلس، مملکتْ مترقّی می‌شود. مملکت با برنامه‌های اسرائیل درست نخواهد شد.
کشتار پانزده خرداد
اسلام برای تمام زندگی انسان، از روزی که متولّد می‌شود تا موقعی که وارد در قبر شود، دستور و حکم دارد. صحبتْ نزاع با شخص نیست؛ بعد از اینکه دولت قبلی رفت، یک نفر در زندان آمد پیش من و از دولت گذشته بدگویی کرد و گفت این دولت برنامه‌های «مترقّی» دارد. گفتم ما با کسی غرض شخصی نداریم؛ ما با عمل اشخاص کار