جهت، اسباب این می‌شوند که مردم بگویند که معلوم می‌شود که قضیه قضیه اسلام نیست. قضیه قضیه کمونیستی است. حتی یکی از مراجع اینجا به من گفت مگر کمونیستی است حالا! باید اینطور ما باشیم. وضع پاسدارهایی که می‌گویید ما برای اسلام خدمت می‌کنیم، باید تحت تأثیر کمونیستها واقع بشوند و همان کارهایی که کمونیست می‌کنند، بکنند؟ نمی‌دانند اینها.
می‌خواهند که اسلام را بشکنند در ایران، تا اینکه یک وقت خدای نخواسته با یک کودتایی اینجا برگردد به یک حالی بدتر از حال سابق. نمی‌دانند این را. علاقه ندارند واقعاً به اسلام. نمی‌توانم من بگویم که پاسبانی که دارد خدمت می‌کند و شب و روز خدمت می‌کند علاقه ندارد. علاقه دارد، ملتفت نیست که دارد چه می‌کند. یا دادگاهی که می‌خواهد خدمت بکند، علاقه هم دارد. یا کمیته‌ای که می‌خواهد خدمت بکند، علاقه دارد. لکن راه را درست نمی‌داند. ضوابط درست معلوم نشده پیششان. خیال می‌کنند هر که هر طوری دلش خواست عمل بکند. به مجرد اینکه انقلاب شد دیگر من هم باید پا بشوم هر کاری دلم می‌خواهد بکنم. انقلاب شده. یعنی انقلاب شده، از یک رژیم ظالم به یک رژیم عدالت.
رژیم عدالت معنایش این نیست که هر که هر طوری دلش می‌خواهد عمل کند. یک قواعدی در اسلام باید باشد. باید قوانین اسلام باشد. نه بریزند مردم، زنها را، زن و بچه مردم را بیرون کنند از منزلشان. با اینکه من این را، شاید ده دفعه گفته باشم که بر فرض اینکه یک نفری جانی باشد، مستحق قتل باشد، تمام اموالش باید مصادره بشود. لکن زن و بچه‌اش که نباید گرسنه بمانند. خوب، به اندازه زن و بچه‌اش باید برایشان بگذارند.
مابقی‌اش را ببرند. مع ذلک کراراً برای من نوشته‌اند، گفته‌اند که فلانی بیخود اموالش را گرفته‌اند. حالا بیخودش را من نمی‌دانم. اما آمده‌اند فرش از زیر پای ما کشیده‌اند، و ما را از منزلمان بیرون کرده‌اند، و چه کرده‌اند، و ما مانده‌ایم همین طوری. آخر این را عقل می‌پسندد؟ شرع می‌پسندد؟ انسانیت می‌پسندد که ما یک همچه کاری سر مردم در آوریم.