درمی‌آوردند. همه «الله اکبر» می‌گفتند. همه اتکال به خدا داشتند. همه جمهوری اسلامی می‌خواستند. این جهت که همه با هم بودند و یکصدا جمهوری اسلامی می‌خواستند.
ضربه‌ای بود که بر امریکا و رفقای امریکا خورد. آنهایی که تبع بودند. آنها الآن یافته‌اند که ضربه را از کجا خوردند. همان نقطه‌ای را که از آن ضربه خوردند هدف قرار دادند.
همان چیزی را که موجب شکست آنها شده است حالا هدف قرار دادند. به همان وضعی که شما پیروز شدید آنها حمله کردند.
مطرح نبودن انگیزه‌های مادی و قومیتها در انقلاب
موضع پیروزی اتفاق کلمه بود. وحدت بین آذربایجان و کردستان و بلوچستان و ایران، همه جا همه جا بود. همه جای ایران بود. و اتکال به خدا آن جهت را که وحدت کلمه و طرح نبودن در انقلاب، اینکه من از کدام طایفه‌ام، شما از کدام طایفه‌اید، من چه مسلکی دارم، شما چه مسلکی دارید. این در انقلاب، در ابتدای انقلاب که همه با هم متوجه بودید به اینکه آن سد شیطانی را بشکنید، آن وقت این مسائل اصلاً طرح نبود.
مسئله احتیاجات هم طرح نبود. مسئله اینکه ما امشب وقتی برویم منزل آیا شاممان چیست؟ منزلمان کجا است؟ شما شاید در تلویزیون دیده باشید آن کنار شهر تهران که این زاغه نشینان هستند. خوب اینها معلوم است که منازلشان چی هست و زندگیشان چی.
در تلویزیون که نشان داد گفت شما چه می‌کنید روزها یا چه می‌کردید. گفت ما صبح که می‌شد زن و بچه‌مان را برمی‌داشتیم برای تظاهرات [می‌رفتیم‌]. اصلاً به فکر اینکه من در این زاغه زندگی می‌کنم، به فکر اینکه من بچه‌هایم چه حالی دارند، در این فکر نبودند.
شما هم در فکر اینکه ما گرفتاریمان چیست، مدرسه‌مان چه گرفتاری داریم، معلممان چه آدمی است، شما هم این فکر را نمی‌کردید. این الغای افکار متعدد و پشت کردن بر خود و رو کردن به خدا، حقیقت این است که ملت ما به خودش پشت کرد، به خدا رو آورد.
آن چیزهایی که نفسش خواهش داشت توجه به آن نداشت. همه توجهش به این بود که جمهوری اسلامی را ایجاد کند. این توجه به خدا بود. از خود گذشته بود به خدا پیوسته‌