خودکفایی وظیفه شرعی و ملی
خوزستان آب فراوان و زمین فراوان دارد. هم آب فراوان دارد، هم زمین فراوان. این چنانچه کمک بشود، هم از طرف دولت کمک بشود، و هم ملت، دست به دست هم بدهند و هم مردم دست به دست هم بدهند و آنجا را کمک کنند و کشت کنند و دیمی، آبی، ایران هم دیمش خوب می‌شود، هم آبش، شاید دیمش بهتر هم باشد و بیشتر هم، دیم [بیشتر محصول می‌دهد] یعنی اگر آبی یک تخم هشت تخم درصد متداول باشد شاید آن بیست تخم باشد. در هر صورت این یک تکلیفی است الآن برای ما، نه قضیه یک مسئله عادی است.
الآن مملکت ما در یک امر، در یک وضع غیرعادی دارد زندگی می‌کند. وضع عادی نیست که انسان بگوید که خوب، ما نمی‌خواهیم حالا این منفعت [را] داشته باشیم. یک وضع غیرعادی است که نمی‌توانیم بگوییم که نمی‌خواهیم. معنی نمی‌خواهیم این است که ما وابسته به خارج باشیم. وابستگی به خارج این است که همه چیزمان را دوباره در اختیار آنها بگذاریم. بنابراین، این یک تکلیف شرعی است. نه یک امر عادی باشد که ما از زراعت امسال دلمان نمی‌خواهد زیاد نفع ببریم. نه، این مسئله اینطور نیست، دلخواه نیست. در این وضع غیرعادی که ما به آن ابتلا داریم، این یک تکلیف هم ملی است و هم شرعی. یعنی اگر ما بتوانیم یک کاری بکنیم و نکنیم، پیش خدای تبارک و تعالی مسئول هستیم. این یک باب است که باب کشاورزی و دامداری و چیزهایی که مربوط به ارزاق مملکت است، یک مملکتی که می‌تواند و می‌توانست در دامداری جوری باشد که حتی به خارج هم شاید می‌توانست بدهد، حالا باید گوشتش را از یک جایی بیاورند و گندمش را از یک جایی بیاورند و تخم مرغش را از یک جایی بیاورند و هر چیزش را از یک جایی. برای ما عیب است این مطلب که ما همه چیزمان به دست غیر باشد و چشممان به این باشد که کی نان ما را بدهد، کی گوشت ما را بدهد. بنابراین باید همت کنند. همه قشرها همت کنند و این حاجت، ارزاقی را که ما احتیاج به آن داریم و ملت ما محتاج است، این را برآورند، و ان شاء الله خودکفا بشوند.