صورت آدم، تا مرفق به خون جوانان عزیز ما فرو رفته و نفسها در سینه‌ها قطع شده بود و می‌رفت تا آثار اسلام و انسانیت محو و کنگره عدالت فرو ریزد. اختناق و وحشت چنان حکمفرما بود که مردان در مقابل همسرانشان و برادران در مقابل خواهران خود جرأت شکایت نداشتند و قلمها و رسانه‌های گروهی جز در خدمت ظالم نبودند. در این هنگام دست قدرت الهی از آستین عدالت بیرون آمد و در پرتو «الله اکبر» متبلور شد و ملت ایران را از ضعف به قدرت، و از جُبن به شجاعت، و از رخوت به حرکت متحول نمود و سیل خروشان انسانهای الهی که شهادت را سعادت، و ایثار خون را بزرگترین عبادت می‌دانستند، دیوار دیومنشان و تخت و تاج 2500 سال ستمگری و آدمخواری و تن پروری را چنان در هم کوفتند که نه از تاک نشان ماند و نه از تاکنشان.
اکنون مسلمین در آستانه قرن پانزدهم هجری، و ایران در آستانه سالگرد انقلاب و هجرت، این ولادت سعید و هجرت بزرگ و انقلاب اسلامی را جشن می‌گیریم و مبارک باد می‌گوییم. ولی جشن بزرگتر در وقتی است که مستضعفین بر مستکبرین غلبه کنند و آنان را تا ابد منزوی نمایند و مسلمین با وحدت کلمه زیر پرچم توحید، دست بیدادگران را از کشورهایشان قطع کنند و ملت ایران که بحمدالله تعالی در عرض یک سال پس از انقلاب دارای جمهوری اسلامی و قانون اساسی و رئیس جمهور شدند، ان شاء الله با رشد معنوی و آرامش، مجلس شورای اسلامی را تأسیس خواهند نمود تا خرابیهای عصر طاغوت، خصوصاً پنجاه سال اخیر را با همت والای خود جبران نمایند؛ خرابیهای معنوی و مادی‌ای که با برنامه‌های ابرقدرتها خصوصاً امریکا انجام گرفت و ملتهای مسلمان خصوصاً ملت ایران را تا آستانه سقوط کشاند. گرچه جبران تمام خسارتها امکانپذیر نیست، زیرا جبران ضررهای خونبار جوانان غیوری که در دفاع از اسلام و کشور به شهادت رسیدند، و عزیزانی که در این مدت معلول و ناقص الاعضاء شدند چگونه میسر است. ای کاش ملت ما می‌توانست از متفکران جهان، آنگاه که خیابانها و کوی و برزنها از خون جوانان برومند ما رنگین شده بود و آسمان ایران به رنگ شفق سرخ درآمده بود، دعوت کند. ای کاش مردم آزاده جهان آه و ناله مادران و خواهران‌