مطلب را باید در نظر بگیریم: بین قشر دانشگاهی ومحصولات دانشگاهی و قشر روحانیت و مدارس دینی و محصولات مدارس دینی اجتماع و وحدت ایجاد کنیم.
وبین برادران اهل سنت وشیعه که اینها هم باهم باشند. همان طوری که اهل سنت چهار مذهب دارند که در کنار هم‌اند، مذاهب نمی‌ریزند به جان هم، به حسب ظاهر، ما هم که مذهب پنجمی هستیم که می‌نشینیم با هم، ما برای خودمان فرایضمان را انجام بدهیم، لکن همه‌مان با هم بر ضد کسانی که بر ضد اسلام هستند. خوب، ما مسائل مشترک زیاد داریم، ما در اصول مذاهبمان، اصول دین‌مان، همه با هم مشترکیم. قرآن قرآن همه است؛ اسلام اسلام همه است؛ پیغمبر پیغمبر همه است. اینها مشترکات ما است. در این مشترکات ما با هم باشیم؛ و در مختصات هرکدام برای خودمان عملی داریم وبرای خودمان آدابی داریم. این دعوا لازم ندارد؛ اینکه دعوا می‌شود دعوایی است که آنها ایجاد می‌کنند در بین ما.
و شما می‌دانید که به این هم اکتفا نمی‌کنند؛ در خود مثلاً مذهب شیعه، بین اخباری و اصولی (1) اختلاف ایجاد کرده بودند. بالاتر از او، احزاب درست می‌کردند! این حزبهایی که درست می‌شد، وآن دستهای مرموز این حزبها را درست می‌کردند، وحزبها با هم اختلاف پیدا می‌کردند، همه‌شان شیعه بودند؛ همه‌شان مسلمان بودند، یا همه‌شان سنی بودند احزاب مختلف در بین شیعه چند حزب درست می‌کردند. فرض کنید در تهران، احزاب مختلفه همه با هم دشمن، همه با هم بد. جاهای دیگر هم همین‌طور. این هم یک راهی بود که احزاب مختلفه درست می‌کردند، واین احزاب با هم جنگ سیاسی می‌کردند. تمام اینها اسباب این شد که از آن گرفتاریهای اصلی که ما داریم، که آن گرفتاری مسلمین است به دست قدرتهای بزرگ، از او غفلت بکنیم. چه بهتر برای آنها از اینکه ما صبح که بلند می‌شویم همه‌اش مشغول حزب بازی باشیم؛ یا مشغول مخالفت خودمان با هم باشیم. مخالفت دانشگاه باروحانیون، روحانیون با دانشگاه، این مذهب با