نصیحت را بکنم این است که ما در حالی که جنگزده هستیم، در حالی که این همه آواره داریم، این همه بیمار داریم، این همه معلول در بیمارستانها داریم و شما هر یکی‌تان بعض همسایه‌هاتان شهید دادند، شما باید یک قدری راجع به مراسم عید کوتاه بیایید.
شما همه این قشرهایی که برای اسلام الآن دارند زحمت می‌کشند و شهید دادند و بازماندگان شهید هستند یا در بیمارستان هستند، اینها را عائله خودتان حساب کنید.
مقداری که می‌خواهید تشریفات زاید را عمل بکنید، نکنید و بروید از اینها دلجویی کنید. ایام نوروز، ایام عید نوروز بروید در این مریضخانه‌ها، بروید احوال اینها را، اینهایی که آواره شدند، اینهایی که در جنگ آواره شدند، اینهایی که از خارج بیرونشان کردند و گرفتار هستند، به اینها سرکشی کنید و آن تشریفات زمان سابق را تخفیف بدهید. اگر بخواهید یک ملت قوی آزاد باشید، از تشریفات یک قدری بکاهید. عید را در بین دوستان خودتان، ملت خودتان، مجروحان خودتان، معلولان خودتان و جنگزدگان خودتان و آوارگان خودتان - از هر جا هست، اینها همه از شما هست - این عید را در بین آنها با هم عیدی کنید. یک قدری از خودتان بکاهید و بیفزایید بر اینکه به آنها سرکشی کنید و آنها را احترام کنید. اینها بزرگند، اینها عالیرتبه‌اند، اینها شهید داده‌اند، اینها معلول داده‌اند، معلول هستند و اینها امتحان داده‌اند و مادرهای اینها امتحان داده‌اند که شهید می‌دهد و افتخار می‌کند و می‌گوید باز هم دارم، بیایید ببرید. ما در مقابل اینها سرافکنده هستیم، ما در مقابل اینها شرمسار هستیم و ما باید با اینها یک جوری رفتار کنیم که عید برای آنها هم باشد. و شما وقتی عید دارید که اخلاق عیدی داشته باشید، اخلاق تازه. و من امیدوارم که به این امر ملت ما سرتاسر همه جا عمل کنند و رضای خدای تبارک و تعالی را در این امر به دست بیاورند.
از خدای تبارک و تعالی سلامت و سعادت و پیروزی این امت را مستدعی هستیم و همه سعادتمند و پیروز باشید.