است.
حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلِّ خَطیئَة (1) همه خطاها از خود انسان و از این حب انسان به خودش هست. اگر آنهایی هم که در صدر اسلام بودند مثل مسلمین حالا بودند، آنها هم همان جا، در همان محلِ خودشان خفه شده بودند، لکن آنها به جان و دل برای اسلام کوشش کردند و رفتند؛ و نه برای اینکه کشوری بخواهند. کشور، اسلام می‌خواهد چه کند؟
برای اینکه آدم درست کند. رفتند که ستمکارها را شرشان را از سر مظلومان قطع کنند.
دست ستمکاران را قطع کنند و وعده الهی را که: نُریدُ انْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ ائِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ (2) را تحقق بدهند و بسیار هم موفق شدند. لکن آن قدری که آنها می‌خواستند نشد، آنها همه دنیا را می‌خواستند که آدم کنند. ائمه جمعه کوشش کنند مردم را به تقوا دعوت کنند، مردم را متقی کنند، مردم را از دنیا و از آمال دنیایی پرهیز بدهند. و اگر این معنا را موفق بشوند، موفق می‌شوند که برخلاف آنهایی که بر مصالح اسلام سلطه دارند تجهیز خواهند شد.
دعوت به تقوا و ارزشهای انسانی
شما الآن غریب هستید اینجا ولو منزل خودتان هست. لکن تازه در این منزلتان تشریف آوردید و نمی‌دانید در ایران چه بود و چه شد و چه گذشت. ایران چه حالی بود؛ خیابانهای ایران به چه حالی بود. میکده‌ها از کتابخانه‌ها بسیار بیشتر بود و عشرتکده‌ها هم و مراکز فساد هم و روزنامه‌ها و مجلات و سینماها و تئاترها و دانشمندان و همه‌شان، همه‌شان با هم مخلوط شده بودند، و یک کشور شیطانی درست کرده بودند. طاغوتی درست کرده بودند و اسلام عنایتش را، لطفش را به این ملت مظلوم، در طول تاریخ عنایتش را، پرتو عنایتش را افکند بر اینها و اینها متحول شدند. انسان عشرتکده‌ای، متحول شد به انسان مجاهد اسلامی. انسان شهوتران متحول شد به انسان عاشق موت. و