معرفت الله داشته باشند، می‌خواهند همه مردم سعادت داشته باشند. وقتی می‌بینند که این مردم دارند رو به جهنم می‌روند، آنها افسوسش را می‌خورند، در قرآن هم اشاره‌ای به این هست، فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ (1) اینکه اینها مؤمن نشدند. مسئله این است که همه دنبال این بودند که مردم را آشنا کنند با خدا.
قرآن کریم، مبدأ تمام معارف و مرکز عرفانها
آن طوری که می‌بینید که در ادعیه ائمه ما واقع شده است، در دعای کمیل شما ملاحظه کنید که چی می‌گوید حضرت امیر، عرض می‌کند که خوب، بر فرض اینکه من آتش را تحمل کردم اما فراق تو را چطور تحمل کنم؟ اینها چی می‌گفتند! در دعای مناجات شعبانیه چه حرفهایی هست؟ مقاصد انبیا در ادعیه‌ای که از ائمه - علیهم السلام - وارد شده است اشارات به آن هست زیاد. قرآن کریم اشارات بسیار لطیفی دارد، لکن چون برای عموم وارد شده است به یک صورتی گفته است که هم خواص از آن ادراک می‌کنند، هم عموم از آن ادراک می‌کنند. قرآن کریم مرکز همه عرفانهاست، مبدأ همه معرفتهاست، لکن فهمش مشکل است. آنهایی فهمیدند که «مَنْ خُوطِبَ بِه» (2) بودند و کسانی که متصل به رسول خدا بودند، آنها می‌دانند قضیه چی است، آنها مقاصد انبیا را می‌دانند چی هست، مقصد را می‌دانند چی است. ما دوریم از آن و مهجور، لکن خوب، عنایات حق تعالی زیاد است. از ما مهجورها هم این قدری که ازمان می‌آید قبول می‌کنند، لکن باید ما این قدری که ازمان می‌آید دنبالش برویم؛ در عمل، در علم و در اخلاق و در سایر چیزها، و اگر همین قدر هم برویم خوب، جنات عدن هست، جنات هست. لکن آنی که مقصد انبیا بود، جنات هم بود، چیز دیگری ماورای اینها بود، بهشت هم نبود، خوف جهنم هم نبود، عشق به بهشت هم نبود، یک مسئله دیگری فوق این مسائل بود. خوب، دست ما از آن کوتاه است. اما ما که اهل همین مسائل هستیم اگر