به عرض می‌رساند، دو طغرا مرقوم محترم که یکی بی‌تاریخ بود و مشتمل بر تقاضای اجازه برای آقای حسینی و دیگری مورخ 12/11/ بود واصل، سلامت و سعادت جنابعالی را خواستار است. از اوضاع شکایت نموده بودید. آنچه مسلّم است هر روز رو به وخامت است، و با وضع خودمان امیدی نیست مگر به توجه غیبی، ان شاء الله تعالی. لکن ما نباید در ادای وظایف منتظر نتیجه قطعیه باشیم. اگر در محضر مقدس حق تعالی عامل به وظیفه معرفی شویم، همین «نتیجه» است. از خداوند تعالی توفیق عمل به وظیفه را برای کافّه مسلمین و خصوص اهل علم خواستار است. مرقوم شده بود: «می‌خواستم از مسجد اعراض کنم»؛ موجب تعجب است! انسان در پُستی که مشغول خدمت است، باید با هر ناملایمی پایدار باشد. در نظر دارم که به یکی از آقایان ائمه (1) - در زمان فشار برای تغییر لباس- گفتم: اگر شما را اجبار به تغییر لباس کنند، چه می‌کنید؟ گفتند: «در منزل می‌نشینم و بیرون نمی‌آیم». گفتم: اگر من را اجبار کنند و امام جماعت باشم، همان روز با لباس تازه مسجد می‌روم. باید پستها را نگه داشت و در وقت مقتضی با اعراض دسته جمعی طرف را کوبید. مع الأسف نه آن را داریم و نه این را. از خداوند تعالی توفیق و سعادت جنابعالی را خواستار است. امید دعای خیر برای حُسن عاقبت دارم.
اجازه را اتکالاً به معرفی حضرت آقای طالقانی و جنابعالی فرستادم. اگر با معظمٌ له ملاقات دست داد، سلام اینجانب را ابلاغ فرمایید. والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.