... من به مملکتم علاقه‌مندم و آنچه تا به حال گفته‌ام خارج از وظیفه‌ای که داشته‌ام نبوده و حالیه هم در همان عقیده خود باقی هستم. من چه خارج باشم و چه در زندان، تکالیف مذهبی خود را انجام می‌دهم، منتها روزی خواهد رسید که «چرایی به میان آید» در این صورت لازم است که از هم اکنون مسئولین‌امر در فکر جواب آن سؤال باشند. من از نظر قضایی به وضعی که برای من به وجود آمده اعتراض دارم. توضیح داد: روزی آمدند در زندان و قرار بازداشت مرا ابلاغ کردند. زیر آن اظهار اعتراض نمودم، روز دیگر مراجعه کردند و خواستند از من بازجویی کنند، جواب ندادم؛ سرانجام با قرار تأمین به من ابلاغ شد آزادی! به شرط آنکه از حوزه قضایی خارج نشوید. زیر آن نوشتم اگر قم هم شامل حوزه قضایی مورد نظر قرار است قبول دارم، چون به غیر از قم جایی نخواهم رفت. الساعه بر خلاف آن قرار و قوانین با من رفتار می‌شود، البته تا کنون مطلبی در این باره نگفته یا شکایتی نکرده و بعداً هم نخواهم کرد. اگر ده سال هم طول بکشد، ولی این نتیجه را می‌گیرم در مملکتی که با من چنین رفتاری می‌شود، با مردم عادی‌اش چه خواهند کرد؟ ناراحتی من فقط از این لحاظ است و بس. امور مملکت بایستی وسیله همه طبقات به گردش درآید، ولی می‌بینم که بر خلاف قانون، مانع فعالیت بعضی از طبقات فعاله می‌شوند. نتیجه، مملکت وضع عادی نخواهد داشت.
من میل ندارم در موقعی که میهمانهای سیاسی به ایران می‌آیند، یک وضع متشنج و ناراحتی محسوس به وجود آید و ....