با اهدای سلام، نامه آقایان محترم رسید از اظهار لطفی که کردید متشکرم، خداوند شما و سایر خدمتگزاران اسلام و مسلمین را تأیید فرماید. موقعیت مناسب شد تا مسائلی را تذکر دهم:
هیچ کس نباید در اینکه شما می‌خواهید از اسلام دفاع نموده و به مردم محروم و مستضعف کمک و رسیدگی نمایید شک کند. شما عمری را در درس و بحث گذرانده‌اید و در مبارزات همیشه یار و مددکار مردم بوده‌اید، شما فشار رژیم گذشته را احساس کرده‌اید و برای شکست طاغوت با کمک سایر اقشار تلاش نموده‌اید. من به شما علاقه دارم و امیدوارم به آرمان اسلامی‌مان که حکومت اسلام در جهان و شکست دشمنان آن است برسیم. شما باید مطمئن باشید که قوی‌ترین بازوی شما، طلاب جوان حوزه‌ها می‌باشند لذا نمی‌شود و نباید آنها را به حساب نیاورد. شما دوستان اگر خیال کنید همه در مسائل اعتقادی باید آنچه را شما قبول دارید قبول داشته باشند والا منحرف هستند، بدانید که راه درستی نمی‌روید. بحمدالله در حوزه‌های علمی یکی از مسائل حل شده که سابقه تاریخی بیش از هزار ساله دارد اختلاف آرا در زمینه‌های مختلف است. طلاب جوان دارای شور و شوقی می‌باشند که به واسطه آن انقلاب اسلامی پیروز شد؛ همان شور و شوقی که سینه‌هاشان را در مقابل گلوله‌های شاه و صدام قرار داده است حال اگر آنان دارای اعتقاداتی باشند که با آنچه شما بدان اعتقاد دارید جور نباشد اشکالی ندارد. مسئله دیگر اینکه شما در قم مجموعه‌ای را تشکیل داده‌اید که هر کدام از شما هر حرکتی بنماید به عنوان آن مجموعه ثبت می‌گردد، هوشیارانه به این مسئله توجه کنید که ممکن است کسانی که وابسته به گروه و حزب و سازمانی هستند بخواهند از طریق شما و زیر پرچم شما مقاصد خود را پیاده کنند، باید بدون هیچ گذشتی آنان را در یکی از دو راه مختار نمایید یا جامعه مدرسین قم و یا حزب و گروه و سازمان وابسته به آن. چرا باید به گونه‌ای حرکت کنیم که اجازه ندهیم طلبه‌ها در قتلگاه مقدس فیضیه، این برجسته‌ترین سنگر مبارزات روحانیت، برای شهدای عزیز پانزدهم خرداد، آن هم در همان روز تاریخی، جلسه‌ای بگذارند. این موضع‌گیری غلط و تلخ در تاریخ ماند.