من، هم اعلامیه می‌دهم و هم در ضبطْ حرفهایم را ضبط می‌کنم و هم اگر مقتضی شد در منبر صحبتهایم را می‌کنم؛ و این یک تکلیفی است شرعی برای من. گفتند که آخر ما یک تعهداتی با دولت ایران داریم، با آن تعهدات نمی‌شود این کارها. گفتم خوب، من هم - قریب به این معنی - یک تعهداتی با اسلام دارم و با ملت ایران، من هم نمی‌توانم که از تعهداتم دست بردارم. منتهی شد به اینکه آنها گفتند که نه، نباید بشود و ما گفتیم باید بشود. و آنها ما را محصور کردند در منزل. البته نه اینکه بگویند شما نیا بیرون؛ کسی را نمی گذاشتند [بیاید]، ایرانی هایی که از بیرون می‌آمدند، اینها را مانع شدند. یک روز هم طلبه‌ها را مانع شدند الّا یکی دو سه نفر. من بیرون نیامدم از منزل. بیرون که نیامدم، خوب در ایران یک چیزهایی شد، و فلان. من دیدم که خوب، ما بخواهیم اینجا توی منزل بمانیم و کاری نکنیم و بگوییم ما هم درس می‌خوانیم و ... این مخالف با وضع ماست.
سکوت، خلاف وجدان و دیانت
ما الآن در ایران کشته دادیم، ما بچه‌هایمان را، بزرگهایمان را کشتند در ایران، الآن هم هر روز این بساط هست، الآن هم در دانشگاه همین؛ در روزنامه‌های آنجا منعکس است. که در دانشگاه - دیروز یا پریروز - گفته بود هشتاد و چند نفر، 75 نفر زخمی؛ و این چیزی که معلوم است دولت ایران گفته است و چندین نفر هم کشته. اینها به جان این ملت افتادند، از این طرف همه چیز ملت را می‌برند، حالا جان این ملت را دارند می‌گیرند، ما چطور با این وضعی که اینها دارند بتوانیم، وجدان ما اجازه به ما بدهد، دیانت ما اجازه به ما بدهد که ما بنشینیم نگاه کنیم و فرزندان اسلام را اینها درو کنند و بکشند؟ ما صدایمان را به آنقدری که بتوانیم، آنقدری که بگذارند دولتها، صدایمان را به دنیا می‌رسانیم که خوب ببینند که این وضع ایران چه وضعی است.
بی ثمری حکومت نظامی
الآن من گمان نمی‌کنم که هیچ مملکتی شبیه به مملکت ایران باشد. یک مملکتی باشد که همه‌اش حکومت نظامی. خوب، همه شهرها، تقریباً دوازده شهر بزرگ ایران که‌