اعمال صالحه ما با آن عالَم است، این را انبیا می‌دانند به وحی خدای تبارک و تعالی؛ و آمده‌اند برای اینکه به ما بگویند که فلان کار را اگر بکنید، این رابطه دارد اینجا با آن عالَم و روح شما را تربیت می‌کند این؛ که شما در آن عالَم وقتی که می‌روید با سعادت هستید.
اوامر و نواهی الهی برای سعادتمندی بشر در دو عالَم
چیزهایی که اگر چنانچه آن چیزها را انسان ارتکاب کند، مثل سمومات می‌ماند که اگر انسان یک شیئی که مسموم است بخورد، مسموم می‌شود و به هلاکت می‌رسد؛ در عالَم ماورای طبیعت و روح هم اینطوری است که بعضی از چیزهاست که اگر چنانچه این چیزها را عمل کند انسان یا اعتقاد به آن پیدا کند، مثل سم قاتل می‌ماند، به مراتبش که یکوقت مسموم می‌کند انسان را، لکن قابل علاج است؛ یک وقت مسموم می‌کند و اگر تا آخر برود [و جذب بدن شود]، دیگر علاج هم ندارد. اینها هم برای ما گفته‌اند؛ گفته‌اند «نکنید، این کار را نکنید، این کار را نکنید.» البته یک مقدار از اموری که آنها فرموده‌اند «بکنید و نکنید»، باز برای تنظیم عالم طبیعت است و اجتماع است، لکن پاره‌ای، بسیاری از امورْ راجع به تنظیم امور اجتماع نیست؛ راجع به ماورای طبیعت است. انسان چون یک مجموعه‌ای است که احتیاج به همه چیز دارد، انبیا آمده‌اند که آن همه احتیاجات انسان را، هر چه احتیاج دارد انسان، برای انسان بیان کنند که انسان اگر عمل بکند به سعادت تمام می‌رسد.
شرط اسلام شناسی: توجه به جهات مادی و معنوی به طور همزمان
بنابراین، این دو طایفه که یک طایفه، طرف معنویت را گرفته‌اند و طرف اجتماع را رها کردند و این طایفه طرف اجتماع و علم اجتماع و علم سیاست و علم، نمی‌دانم این معانی را دارند و آن طرف را رها کردند. این دو، نه این اسلام شناس است، نه آن اسلام شناس است. اسلام شناس کسی است که این دو مطلب را، این دو جبهه را، هم جبهه معنوی را بشناسد هم جبهه ظاهری را؛ یعنی هم اسلام را بشناسد به آن جهات معنوی که دارد، و هم اسلام را بشناسد به این جهات مادی که دارد. کسی که اسلام را بخواهد بشناسد، باید به این جور بشناسد؛ یعنی آیات و روایاتی و احکامی که وارد شده است‌