گرفتاری از همه جهات [است‌]؛ نه مطبوعاتشان آزاد است، نه رادیوشان یک رادیوی ملی است که دست مردم باشد اداره‌اش، و نه خطابه‌های خطیبهای ما، نطقهای گویندگان ما آزاد است. همه اینها در تحت زور پلیس و فشار پلیس دارد اداره می‌شود، و این ملت سی میلیونی که پنجاه سال است از حق مشروع خودش محروم بوده است، حالا قیام کرده است و این حق را طلب می‌کند، می‌گوید «ما می‌خواهیم آزاد باشیم»؛ این یک مطلبی است که همه جوامع بشر قبول دارند که یک مطلب صحیح است؛ یک مطلب نامشروعی نمی‌گویند.
مطلب دوم، استقلال
مطلب دوم ملت ایران که ما داریم عرض می‌کنیم، این است که ما می‌خواهیم مستقل باشیم. ما در زمانهای سابق، و خصوصاً در زمان این پدر و پسر، و بالاخص در زمان این پسر، ما همه جهات مملکتمان در تحت سلطه اجانب بوده و هست. ما اقتصادمان به هم خورده است به واسطه اینکه اجانب بر آن تسلط دارند؛ نفت ما را دارند می‌برند و در ازای آن برای خودشان پایگاه درست می‌کنند در ایران؛ یعنی اسلحه می‌دهند برای پایگاه درست کردن برای خودشان. فرهنگ ما را عقب نگه داشته‌اند؛ جوانهای ما را نمی‌گذارند تحصیل بکنند؛ برای اینکه مبادا در بین اینها اشخاصی پیدا بشود که مخالف باشند با این کارهایی که دارند اینها می‌کنند.
تلاش رژیم برای شکستن قدرت اسلام و علما
فرهنگ اسلامی ما را نمی‌گذارند که رشد خودش را بکند؛ و با تبلیغات، مردم را می‌خواهند جدا کنند از اسلام و از علمای اسلام؛ برای اینکه اسلام و علمای اسلام را مخالف با مقاصد خودشان می‌دانند. اگر چنانچه اسلام به معنای خودش در ایران، یا در سایر بلاد - به معنای خودش - پیاده بشود، دیگر برای اجانب جایی باقی نمی‌ماند. حکم اسلام است که باید اینها دخالت نداشته باشند در مقدرات مسلمین؛ اگر علمای اسلام قدرت پیدا بکنند نمی‌گذارند که این حکم اسلامی فراموش بشود، اجرا می‌کنند این حکم اسلامی را. پس باید این دوتا قدرت، که قدرت اسلام است و قدرت علمای اسلام،