بود. بنی اسرائیل هم کاری از آنها نمی‌آمد جز شلوغکاری! چنانچه حالا هم همین، جز شلوغکاری کاری از آنها نمی‌آید.
پیغمبر اکرم - صلی الله علیه وآله و سلم - از اول که قیام کرد، تنها - تنها قیام کرد و دعوت کرد مردم را. قومش را دعوت کرد به حقْ تعالی و به توحید و هیچ کس همراهش نبود. تنهایی قیام کرد اول هم. مثلاً زنش که در منزل بود - حضرت خدیجه - به او ایمان آورد، و حضرت امیر که بچه‌ای بود آن وقت ایمان آورد؛ و بعد کم کم در مدینه. در مکه هم که بودند - در سیزده سال - نشد یک کاری انجام بدهند، برای اینکه مکّی‌ها همه مقتدر و چیزدار بودند و می‌دیدند که اگر این رشد بکند با منافعشان مخالف است. از این جهت با او مخالفت می‌کردند، از خوف اینکه این رشد پیدا بکند و با منافعشان چه بشود. این بتها هم آلت بود پیش آنها. همچو نبود که بت پرستها خیلی به بت هم همچو [معتقد باشند]؛ عمده منافع مادیشان بود که آنها در مقابلش می‌دیدند پیغمبر اکرم است و منافع مادی‌شان در ضرر است. تا در مکه بودند - تقریباً - می‌شود گفت تنها بودند. یکی - دو تا، چند نفر مختصری به ایشان گرویدند و اینها. فعالیت هم در مکه جز اینکه دعوت می‌کردند و دعوت زیرزمینی - به اصطلاح - می‌کردند چیزی نبود؛ تا وقتی که مقتضیات جور شد و رفتند به مدینه؛ آن وقت از مدینه شروع کردند و در مقابل قدرتهای بزرگ.
ثمره اعتقاد به قدرت خدا
وقتی که مطلبْ الهی شد، دیگر خوف از قدرتها [نیست؛] هیچ قدرتی مثل قدرت خدا نیست. خوف از قدرتها کسانی باید داشته باشند که اعتقاد به خدای تبارک و تعالی ندارند. مسلمین، مؤمنینی که اعتقاد دارند به مبدأ قدرت، اینها از قدرتها نباید بترسند. پیغمبر اکرم که ایمان به قدرت مطلق خدای تبارک و تعالی داشت، در صورتی که عددشان کم بود و چیزی نبود و فقیر هم بودند، از همین فقیرهای بیچاره بودند، لکن قدرت ایمان داشتند و قیام کردند و قدرتها را یکی بعد از دیگری شکستند و همه را دعوت به توحید کردند، توحید را در جامعه رشد دادند، و در یک زمان کمی، مسلمینی‌