الآن نیستند تا اسمشان طبیب باشد یا اسمشان عالِم باشد؟ همان طوری که نسبت به اشخاصی که بعدها می‌آیند معنا ندارد این مطلب، یعنی این قانون منطبق نیست که اگر گفتند ملت ایران اعطا می‌کند یک چیزی را، سلطنت را اعطا می‌کند، عبارت از آن ملتی که بعدها وجود پیدا می‌کنند نیست؛ هر ملت آن وقت ملت است که موجود است بالفعل. اینهایی که الآن موجودند بالفعل، اینها، اطبای ایران - طبیبهایشان اطبای ایران هستند، علمایشان علمای ایران هستند - عرض بکنم که - مهندسین‌شان مهندسین ایران هستند، طوایفشان، طایفه مثلاً کردشان، طایفه ایران است و اما آنهایی که در پانصد سال بعد وجود پیدا می‌کنند، الآن نه از علمای ایران هستند و نه از مهندسین ایران هستند و نه از اطبای ایران هستند و نه ملت ایران. آنهایی که پانصد سال پیش از این موجود بوده‌اند و حالا موجود نیستند، اینها علمای ایران یکوقتی بوده‌اند اما حالا دیگر نیستند؛ تمام شد. مهندسهایشان مهندسین ایران «بوده‌اند»، نه مهندس ایران «هستند». در قانون - آنطوری که حالا اینها به آن تشبث کردند - این است که سلطنت یک موهبتی است الهی که ملت ایران به شخص سلطان می‌دهند. خوب‌روی این میزان باید همین ملتی که الآن ملت است، این سلطنت را بدهند. آنهایی که فرض کنید در پانصد سال پیش از این [نظر] دادند، ما فرض می‌کنیم پانصد سال پیش از این آنها به علم غیب می‌دانستند که محمدرضاخان در سَنه کذا می‌آید در ایران! و آنها روی آن علمی که داشتند در آن وقت گفتند که سلطنت مال آن محمدرضاخانی که بعد از پانصد سال می‌آید! آنها ملت ایران نبودند؛ ملت ایران در زمان خودشان بودند. الآن باید ملت ایران اعطا کند یک چیزی را به او. الآن ملت ایران عبارت از اینهاست که موجود هستند؛ اینها ملت ایرانند. اگر این ملت ایران به حَسَب این قانون اساسی - که مورد تمسک ایشان است - اگر این ملت ایران الآن به ایشان رأی دادند و گفتند شما سلطان باشید، به حَسَب این ماده قانون اساسی ایشان می‌شوند سلطان. این ملتی که الآن هستند که رأی ندادند به ایشان. کدام یک از این ملت رأی داده به ایشان؟ حالا ما اینکه ایشان رأیشان را پس گرفتند نمی‌گوییم، برای اینکه مردم می‌گویند «نه»، حالا ما قبل از اینکه آن مطلب را بگوییم می‌گوییم که شما می‌گویید