امام: آنها حاضر به بحث نیستند. آنها شلوغکاری می‌کنند.
[همان شخص: بله حداقل این است که مردم قانع می‌شوند، اینها الآن دارند تحمیق می‌کنند و شدیداً هم دارند تحمیق می‌کنند. این را به عرضتان برسانم که - درست به عرضتان برسانم - تو کارخانه‌ها الآن هم رفته‌اند متأسفانه، جاهای مختلف، تو دانشگاهها رفتند. خیلی راحت و واضح اعلام می‌کنیم، ما توی رادیو تلویزیون اعلام می‌کنیم ما حاضریم با اینها به بحث بنشینیم، مردم خودشان ببینند.]
نگاهی به روش و منش پیشوایان اسلام
مردم را باید آگاه کرد. ما باید هر طایفه‌ای را از رؤسای آن طایفه بشناسیم. مثلاً وقتی وارد شدیم در اسلام، ببینیم آنچه اسلام را ایجاد کرد، آنکه اسلام را تقویت کرد خودش چه کاره بود. مطالعه کنیم در پیغمبر اسلام، در حضرت امیر - سلام الله علیه - ببینیم اینها خودشان چه کاره بودند. اینها خودشان که دعوت می‌کردند به اینطور مسائل، خودشان هم عامل بودند یا نه؟ تاریخ نشان می‌دهد که خودشان عامل بودند، و در درجه اعلا هم عامل بودند.
حضرت امیر در عین حالی که ممالک کثیره‌ای - که الآن هست از معموره‌های (1) دنیا - تحت سیطره‌اش بود وقتی که یک یهودی به او ادعا کرد، ادعا به یک سلطان وقت، به یک امیر وقت کرد که ایران و عراق و حجاز و مصر و همه اینها تحت سیطره‌اش بود، رفت پیش همان قاضی که حضرت امیر او را قاضی کرده بود ادعا کرد که فلان [متاع‌] از من است و پیش حضرت امیر است؛ قاضی خواست حضرت امیر را. آمد نشست جلو. جلو قاضی نشست. محاکمه کردند و حکم برخلاف حضرت امیر داد. قبول کرد حضرت امیر. منتها یهودی مُسْلم شد، به واسطه این جهت که دید وضع این طوری است. این یک نمونه از قضیه دمکراسی بودن اسلام. نمونه دیگر راجع به وضع زندگی خود اوست. خود او همان روزی که با او بیعت کردند، بیلش را برداشت رفت سراغ کار؛ تیشه‌اش را برداشت رفت سراغ کار. یک قناتی می‌کَند با دست خودش. رفت سراغ کار. زندگی‌اش‌