حسابهای ما درست نبود و حق هم داشتند، برای اینکه حسابهای آنها حساب مادی و طبیعی بود، ماورای طبیعت را ندیده بودند؛ طبیعت را دیده بودند. روی موازین طبیعت همان طور است که آنها می‌گفتند که نباید یک ملتی که هیچ ندارد این غلبه کند بر یک قدرتهایی که پشتیبانش قدرتهای همه عالم بود. نه قدرتها، تقریباً - عرض می‌کنم - نه فقط ابرقدرتها. همه ممالک اسلامی دنبالش بودند. اینکه ما را نگذاشتند عبور کنیم از کویت از این طرف کویت به آن طرف کویت هم اجازه عبور ندادند - برای این بود که پشتیبانش بودند. اینکه عراق فشار آورد که شما فعالیت سیاسی نکنید، ما تعهدات داریم. و ما هم فشار آوردیم که ما تا هستیم فعالیت سیاسی تکلیف شرعی ماست، می‌کنیم. و بالاخره ما را تهدید کردند به اینکه بر فرض اینکه به شما کار نداشته باشیم، اصحاب شما، و رفقای شما را خواهیم چه کرد. و من دیدم که دیگر نمی‌شود. این برای این بود که آنها می‌گفتند ما تعهد داریم با دولت ایران. و من فهمیدم که همه این دولتهای اسلامی، به اصطلاح «اسلامی»، وضع همین است که نگذارند ما وارد بشویم و هر کجا برویم ردمان بکنند. ما هم رفتیم به خارج که اینها دیگر نفوذ نداشتند آنجا. و آنها هم پشیمان شدند از این معنا.
تداوم انقلاب تا اجرای قوانین اسلام
این قدرت الهی را از دست ندهید. این امانت الهی را حفظ کنید. همان طوری که آن وقت به فکر گرفتاریهای خودتان نبودید، و فکر یک فکر بود و آن اسلام، و این رمز پیروزی شد. شما الآن پیروز نیستید باز؛ برای اینکه آنچه شما می‌خواهید، آنچه ما همه می‌خواهیم، این است که اسلام به همه معنا در ایران، و ان شاء الله در همه ممالک تحقق پیدا بکند. غرض این نبود که فقط ظالم از بین برود؛ مانع از بین برود؛ آن هم یکی بود؛ اما آنها مقدمه بودند. آنچه مقصد بود اسلام بود؛ آنچه مردم خونشان را در راه آن دادند اسلام بود؛ آنچه مردم جوانهایشان را دادند و زنها جوانهایشان را دادند، و بعد هم اظهار تشکر می‌کردند، آن اسلام بود و اعتقاد به اینکه باید اسلام تحقق پیدا بکند. ما تا حالا این مطلب برایمان حاصل نیست. الآن باز آن رنگهای رژیم سابق هست. نتوانستیم و