نگذاشتند! - یک عده کارگر که باید کار بکنند، - نظامی هیچ کدام اینها نبودند - اینها قیام بکنند و نظام یک غولی را به هم بزنند. آن نظامی که همه قدرتها دنبالش بودند. نه ابرقدرت تنها؛ همه قدرتها. البته روی حساب طبیعت، روی حساب مادیت، آنهایی که اطلاع از ماورای این عالم ندارند، آنهایی که اطلاع از ایمان ندارند، روی حساب آنها، یک امر محالی بود؛ یک امر محال واقع شد. آنها محال می‌دانستند. اما روی حساب إقرأ باسم ربک الذی خلق وقتی اسم خدا شد، همین مقدار - ما به عمق مسائل نمی‌رسیم - همین مقداری که همه اسلام گفتند و اسلام اسم خداست، همین پیروز کرد همه را؛ همه قدرتها را به هم زد؛ نتوانستند نگهش دارند. همه قدرتها دنبالش بودند. من مطلعم، همه قدرتها دنبالش بودند که نگهش دارند؛ همه چنگالها چسبیده بودند به این تخت و تاج منحوس که نگه دارند؛ و قدرت ایمان شما، قدرت اسلام، همه این قدرت را عقب زد و این را از این مملکت بیرونش کرد. ریشه‌های دیگر را هم بیرون می‌کنیم.
خطر ضربه به مکتب
اما باید توجه داشته باشید که امروز یک خطر بزرگی جلوی پای ماست، که من از این خطر بیشتر می‌ترسم تا از خطر اینکه بیایند و بریزند و بکشند و ما را از بین ببرند. و آن خطر این است که نبادا ما پاهایمان را انحرافی برداریم؛ قدمهای انحرافی برداریم و مکتبمان را بد منعکس کنیم، اسلام را بد معرفی کنیم. آنکه مهم است این است که مکتب به قدرت خودش باقی باشد، ولو ما همه از بین برویم. ما شیعه ائمه اطهار هستیم. ائمه اطهار اکثراً یا کشته شدند یا [مسموم‌] شدند؛ لکن مکتبشان محفوظ بود. کشته شد، مکتبش محفوظ بود. بلکه مکتب را زنده کرد. با این کشته شدن مکتب را زنده کرد. سید الشهدا دیدند که مکتب دارد از بین می‌رود. قضیه قیام سید الشهدا و قیام امیر المؤمنین در مقابل معاویه، قیام انبیا در مقابل قدرتمندان و کفار مسئله این نیست که بخواهند یک مملکت [را] بگیرند. همه عالم پیش آنها هیچ است. مکتب آنها این نیست، مقصد آنها این نیست، که کشورگشایی بکنند. اینهایی که از اسلام تعریف می‌کنند که کشورگشایی‌