وظیفه ما در قبال عنایات الهی
در این آیه شریفه‌ای که آقا خواندند، (1) یک جهت مربوط به ذات مقدس حق تعالی بود که تحقق پیدا کرد؛ یک جهت هم مربوط به ماست. آنکه مربوط به قدرت الهی بود تبدیل کرد خوفهای ما را به ایمنی. قبلاً ما از قوای انتظامی، ملت ما از سازمان امنیت، از شهرداری، از شهربانی، از همه اینها، از دستگاه ظلم، خوف داشتیم. خدای تبارک و تعالی تبدیل کرد این خوف را به ایمنی. و الآن ما با کمال امانت و ایمنی در اینجا نشسته ایم. یک جهت هم مربوط به ماست: یَعبُدُونَنی‌ لَا یُشرِکُونَ بِی شَیئاً. ما باید چه کنیم؟ عبادت خدا، و کسی را شریک با او قرار ندادن. نه قدرتها را ما شریک قرار بدهیم؛ و نه نَفْس اماره را؛ و نه شیاطین را. همه چیز را از او بدانیم؛ و همه قدرتها را قدرت او بدانیم. کسی را ما صاحب قدرت ندانیم الّا او؛ این پیروزی را از او بدانیم. ما چیزی نداشتیم، قدرتی نداشتیم، تشکیلاتی نداشتیم، مردم متفرقی بودیم، هر کسی مشغول به کار خود و حال خود، و همه گرفتار دست جبارها. آنکه ما را مجتمع کرد، آنکه همه دلهای ما را