امیدوار باشید. پشتوانه شما، خدا و اسلام است. کسی که پشتوانه‌اش اسلام است از چه بترسد؟ با یک اشاره همه تمام می‌شود. اتکال کنید به خدای تبارک و تعالی، اتکال کنید به قرآن و اسلام، و پیش بروید. اینکه یک کسی، مثلاً فرض کنید، سردی با شما می‌کند، همراهی با شما نمی‌کند، اینها چیز مهمی نیست؛ خدا همراه شماست؛ ولو حالا با شما یک قدری هم فرض کنید سردی می‌کنند، یا یک قدری همراهی نمی‌کنند، یا دلجویی نمی‌کنند.
در راه حق نهراسید
کار وقتی برای خدا باشد، دیگر انسان خوف از چیزی ندارد. حضرت علی بن الحسین - سلام الله علیه - در آن بحبوحه که بود و چه می‌شد، راجع به اینکه همه حاصل مُقدَّر است که باید کشته بشوید، این طور نقل می‌کنند اهل منبر که عرض کرد به امام - علیه السلام - که أَوَلَسْنَا عَلَی الحَقِّ؟ (1) ما بحق نیستیم؟ فرمود: چرا. گفت: پس چرا بترسیم از مُردن: فَإِذاً لا نُبَالی بِالمَوتِ. (2) وقتی ما بحقّیم، ما بحقّیم. هیچ اشکال در این نیست که ما بحقّیم، ما در مقابل باطل ایستاده ایم.
باطل عبارت است از رژیم سلطنتی جابر. و شما مسلمان متعهد در مقابل یک همچو رژیمی و در مقابل دستجاتی که تأیید او را می‌کردند که ابرقدرتها بودند و سایر قدرتها، شماها بحقّید - وقتی شماها بحقّید، از اینکه با ما [فلان‌] همراهی نمی‌کند چه باکی. خوب، من که بحقّم، من تکلیفم را دارم عمل می‌کنم، حالا شما با من موافقت کنید، نخیر مخالفت کنید، ده تا هم فرض کنید که چوب لایِ چرخ بگذارید، من کارم را دارم انجام می‌دهم. رسیدم به آن کاری که انجام دادم، دو تا چیز بردم: یکی ثواب خدا، یکی رسیدن به مطلب. نرسیدم، ثواب خدا سر جای آن هست، شکست توی کار نیست. شما ملت شکست نمی‌خورید ان شاء الله، و به پیش می‌روید، و ان شاء الله همه این مشکلات