مسجد سلیمان یا امثال او این طور است. همان زاغه نشینهای تهران - که من نجف که بودم صورت محله‌هایشان را پیش من آوردند؛ گمان می‌کنم حدود سی محله نوشته بودند. محله‌هایی اسم برده بودند که فلان محله در کجا، فلان در کجا، فلان در کجا، فلانها، حصیر نشینند، فلان جاها مثلاً زاغه نشینند - اینها هم هیچیک از این چیزهایی که مربوط به یک شهری است ندارند، نه آب دارند؛ نه برق دارند؛ نه اسفالت دارند. اینها آب را هم باید از آن گودالها با پله‌های زیادی طی بکنند و بیایند لب خیابان تا برسند به یک شیر آبی و آب ببرند برای بچه‌هایشان. هر چندین نفرشان در یک سوراخی، که نمی‌شود اسمش را خانه گذاشت. یا یک چَپَری (1) درست کرده‌اند؛ یک حصیری درست کرده‌اند، این طوری زندگی می‌کنند. و این مسئله‌ای است که در بسیاری از جاهای مملکت هست. و از اطراف هم، این عشایر اطراف، اینجا می‌آیند، همین حرفهایی که شما می‌زنید، که ندارید هیچی، آنها هم می‌گویند. منتها هر کسی محیط خودش را اطلاع دارد، و از محیطهای دیگر بی‌اطلاع است؛ خیال می‌کند جاهای دیگر درست شده، اینجا نشده. نخیر، بنابراین بوده است که ذخایر ما را ببرند، و خود ما در یک مملکت غنی، یک مملکتی که دارای همه چیز است، گرسنه به سر ببریم.
محرومیت زدایی از روستاها
و من امیدوارم که با این تحولی که الآن شده است و دست آنها کوتاه شده است و دست چپاولگرها کوتاه شده است و ملت ایران قیام کرد و جبّارها را خارج کرد و این چیزهایی هم که حالا هست، اینها هم از بین خواهند رفت و مملکت هم مال خودتان خواهد شد؛ و دولت هم اسلامی است، و اوّل برنامه‌اش این است که از روستاها و از آنجا شروع کنند به اصلاحات، و مشغول هم هستند؛ لکن این قدر پریشانی زیاد است و این قدر آشفتگی زیاد است که اینها در عین حالی که همه مشغول‌اند نمی‌توانند برسند به این زودی. این البته باید با یک مهلتی باشد. و مسلَّماً ان شاء الله خواهد این میسَّر شد،