مى‌خواهم، شما هم براى خودتان مى‌خواهيد؛ جمع [امكان‌] ندارد، تعارض مى‌شود. من براى خودم اين فرش را مى‌خواهم، شما هم براى خودتان مى‌خواهيد؛ من براى خودم اين رياست توهّمى را مى‌خواهم، شما هم براى خودت مى‌خواهى. وقتى من براى خودم و شما هم براى خودتان، جمع هم امكان ندارد، دعوا مى‌شود. آن [يكى‌] اين مملكت را براى خودش مى‌خواهد، ديگرى هم براى خودش مى‌خواهد، جنگ مى‌شود. اين جنگها همه بين انانيتهاست، جنگهاى عالم همه‌اش جنگهاى انانيت است. انسان با انانيتش جنگ مى‌كند و جنگها بين انانيتهاست. اين انانيت در اوليا نيست؛ جنگ هم در اوليا نيست؛ اگر همه اوليا در يك جايى جمع بشوند، هيچ وقت با هم جنگ [نمى‌كنند]، اصلًا با هم مخالفت پيدا نمى‌كنند، براى اينكه همه براى خداست، ديگر خودى نيست تا اينكه اين بكشد آن طرف، آن بكشد آن طرف؛ تزاحم بشود، دعوا بشود. همه براى يك مبدأ است؛ براى يك جهت است.
و ما الآن در يك چاهى واقع شديم، در يك ظلمت واقع شديم كه بالاترين ظلمتهاست؛ و آن ظلمت انانيت است؛ و اگر چنانچه از اين ظلمت خارج نشويم، از اين چاه خارج نشويم، از اين انانيت بيرون نرويم، از اين توجه به خود و خودخواهى، ديگران را هيچ [انگاشتن‌] و همه را براى خود خواستن؛ هر چه طرح بشود آدم تا به نفع خودش است قبول مى‌كند، واقعاً قبول مى‌كند؛ به نفع خودش نباشد- حق هم باشد- قبول نمى‌كند. يك چيزى براى او باشد، فوراً باورش مى‌آيد، اگر به ضدش باشد اصلًا به اين زوديها باورش نمى‌آيد. اينها همه انانيت است. همه گرفتاريهاى ما و همه گرفتارى شما و همه گرفتارى بشر در همين جاست.
نزاع سر خودخواهى است. نزاع سر اين است كه من مى‌كشم طرف‌