كه اهل حديث بودند و اهل ذكر بودند و اهل دعا بودند، بيشتر خدمت كردند به اين جامعه، يا آنهايى كه اهل اين نبودند و مى‌گفتند ما اهل قرآنيم. كدام بيشتر خدمت كردند؟ تمام اين خيرات و مبرات كه مى‌بينيد، از اين مؤمنين است. تمام اين موقوفاتى كه براى خيرات مطلق و براى دستگيرى از ضعفاست، از اين اهل ذكر و اهل نماز و اهل دعاست، از غيرشان نيست. در اشرافى هم كه سابق بودند و متموّل بودند، آنهايى كه نمازخوان بودند، مدرسه درست كردند. آنهايى كه نماز مى‌خواندند، مريضخانه و امثال اينها درست كردند. اين يك مطلبى است كه نبايد از بين مردم بيرونش برد. بايد اين را ترويجش كرد، بايد مردم را وادار كرد به اينكه اين توجهات به خدا را داشته باشند.
ما اگر هم قطع نظر از اين بكنيم كه براى رسيدن انسان به كمال مطلق اين ادعيه كمك مى‌كند، براى اداره يك كشورى هم اينها كمك مى‌كنند.
كمك كردن يك وقت اين است كه انسان مى‌رود دزد را مى‌گيرد، يك وقت دزدى نمى‌كند. آنهايى كه اهل مسجد و دعا هستند، آنها اختلال نمى‌كنند، اين خودش كمك به جامعه است. وقتى جامعه [جمع‌] افراد است، افراد اگر فرض كنيد نصفشان اشخاصى باشند كه به واسطه اشتغال به همين دعا و ذكر و امثال ذلك از معاصى [دورى مى‌كنند]، كاسب است، كسبش را مى‌كند، معصيت هم نمى‌كند، دزدى هم نمى‌كند. اينهايى كه سر گردنه مى‌روند و تفنگ مى‌كِشند و آدم مى‌كُشند، اينها اهل اين معانى نيستند؛ اگر اهل اين معانى بودند نمى‌كردند. تربيت جامعه به همين چيزهاست، به همين ادعيه است، به همين امورى است كه از پيغمبر و از خدا وارد شده‌