چه بوده است كه دست برداشته از آن تعبيراتِ عامه مردم. خوب اين آدم هم مطلع هست كه چه مى‌شود، مع ذلك از آن حرفش دست برنداشته، براى اينكه حقيقت را فدا نكرده براى خودش، خودش را فداى حقيقت كرده [است.] اگر هم ما بفهميم حرف او را، ما هم همان طور تعبير مى‌كنيم؛ چنانچه قرآن هم همان طور تعبير كرده؛ ائمه هم همان طور تعبير كرده‌اند؛ و مطلب هم اين نيست كه آنها اگر بگويند «اين حق است»، بخواهند بگويند واقعاً اين خداست. هيچ آدم عاقلى اين را نمى‌گويد، اما مى‌بيند كه ظهورى است كه هيچ نحو تعبيرى ندارد كه بشود به آن يك طور جدا [يى فهماند]. در يكى از ادعيه هم راجع به اوليا مى‌فرمايد: لا فَرْقَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَها إلَّا أَنَّهُمْ عِبادُكَ وَ خَلْقُكَ فَتْقُها وَ رَتْقُها بِيَدِكَ. (۱) اين از باب ضيق تعبير است كه نمى‌توانند تعبير بكنند. از اين جهت با اين طور تعبيراتى كه به كتاب و سنت نزديكتر است، از اين تعبيراتى كه ديگران مى‌كنند، [افاده مى‌كنند] اما نه اينكه شما خيال كنيد كه يك نفر آدم پيدا بشود، آن هم چه اشخاصى! خوب، ما معاصر بوديم با اشخاصى كه مى‌شناختيمشان از نزديك، مى‌ديديم چه جور اشخاصى هستند، اينها مى‌آمدند اين طور باشند. آن اشخاصى كه در همه علمها به آن دقت نظر و به آن كمال بودند، اين طور تعبير مى‌كردند، «جلوه» تعبير مى‌كردند. در دعاى سمات «طَلَعْتَ» تعبير كرده [است‌] جلوه، طلعت، نور تعبير شده است. صلح بكنيد! عرض كردم من نمى‌خواهم بگويم همه [درست گفته‌اند]، من مى‌خواهم بگويم اين طور نيست كه همه [غلط گفته باشند.]
من وقتى تأييد مى‌كنم از روحانيون، نه اينكه مى‌خواهم بگويم كه‌

(۱)- فرقى بين تو و آنها (نشانه‌هاى تو) نيست، مگر آنكه آنان بندگان و آفريدگان تو هستند و اداره امور آنها به دست توست؛ اقبال الاعمال؛ ص ۶۴۶ (دعاهاى هر روز ماه رجب).