اللَّهُ لَا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِى وَ أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِى، (۱) غايت اقامه صلاة را ذكر خود قرار داد- پس، بعد از تذكّر شديد، راه ديگر از معارف به قلب عارف باز شود و جذب به عالم وحدت شود تا آنكه لسان حال و قلبش آن شود كه بِاللَّه الْحَمْدُ للَّه (۲) و أَنْتَ كَما اثْنَيْتَ عَلى‌ نَفْسِك و أعُوذُ بِكَ مِنْكَ. (۳)
اين اجمالى از سرّ تعلّق «باء» بسم اللَّه، و شمّه‌اى از معارفى كه از آن استفاده شود؛ و اما اسرار «باء» و نقطه تحت الباء، كه در باطن، مقام ولايت علوى است و مقام جمع الجمع قرآنى است، پس، آن مجالى واسعتر مى‌خواهد.
و اما حقيقة الاسم، پس، از براى آن، مقام غيبى و غيب الغيبى و سرّى و سرّ السرّي است؛ و مقام ظهور و ظهور الظّهورى؛ و چون اسمْ علامت حق و فانى در ذات مقدّس است، پس، هر اسمى كه به افق وحدت نزديكتر و از عالم كثرت بعيدتر باشد، در اسميّت كاملتر است؛ و اتمّ الأسماء، اسمى است كه از كثرات حتى كثرت علمى، مبرّا باشد؛ و آن تجلّى غيبى احدى احمدى است در حضرت ذات به مقام «فيض اقدس» كه شايد اشاره به آن باشد كريمه شريفه أَوْ أَدْنَى‌؛ (۴) و پس از آن، تجلّى به حضرت اسم اللَّه الاعظم است در حضرت واحديت؛ و پس از آن، تجلّى به «فيض مقدس» است؛ و پس از آن، تجليات به نعت كثرت است در

(۱)- همانا منم خداى يكتا، خدايى جز من نيست، پس مرا پرستش كن و نماز را براى ياد من برپادار (طه/۱۴).
(۲)- سپاس او به خود اوست.
(۳)- ص ۹، پاورقى ۱.
(۴)- فَكانَ قابَ قَوْسَيْنِ أوْ أَدْنَى‌ (پس نزديك شد چنانكه فاصله‌اش با او به قدر دو كمان يا نزديكتر بود)؛ نجم/۹.