حضرات اعيان الى اخيرة دار التّحقّق؛ و نگارنده در رساله مصباح الهداية (۱) و رساله شرح دعاى سحر (۲) تفصيل اين اجمال را داده‌ام.
و «اللَّه» مقام ظهور به «فيض مقدّس» است اگر مراد از «اسم» تعيّنات وجوديّه باشد؛ و اطلاق «اللَّه» به آن از جهت اتّحاد ظاهر و مظهر و فناى اسم در مسمّى بى‌اشكال است؛ و شايد كريمه اللَّهُ نُورُ السَّموتِ و الْأَرْضِ (۳) و كريمه هُوَ الَّذِى فِى السَّمَاءِ إِلهٌ وَ فِى الْأَرْضِ إِلهٌ (۴) اشاره به همين مقام و شاهد اين اطلاق باشد؛ و مقام واحديّت و جمع اسما، و به عبارت ديگر مقام «اسم اعظم» است اگر مقصود از اسم، مقام تجلّى به «فيض مقدّس» باشد؛ و اين شايد ظاهرتر از ساير احتمالات باشد؛ و مقام ذات يا مقام «فيض اقدس» است اگر مقصود از اسم، «اسم اعظم» باشد؛ و مقام «رحمن» و «رحيم» به حسب اين احتمالات فرق مى‌كند؛ چنانچه واضح است.
و «رحمن» و «رحيم» ممكن است صفت براى اسم باشند و ممكن است صفت براى «اللَّه» باشند؛ و مناسبتر آن است كه صفت «اسم» باشند؛ زيرا كه آنها در تحميد صفت اللَّه هستند؛ و بنا بر اين از احتمال تكرار مصون مى‌شود. گرچه اگر صفت «اللَّه» باشند نيز توجيه دارد؛ و در تكرار نيز نكته‌

(۱)- مصباح الهداية الى الخلافة و الولاية؛ در بيان حقيقت خلافت و ولايت بر مبناى عرفان نظرى و به سبك آثار بزرگان عرفا به عربى نگارش يافته است. اين اثر در شوال ۱۳۴۹ هجرى قمرى به انجام رسيده و در سال ۱۳۷۲ هجرى شمسى چاپ جديد آن با مقدمه و تحقيق و تصحيح، توسّط مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى (س) انجام پذيرفته است.
(۲)- شرح دعاى سحر؛ اوّلين تأليف حضرت امام است كه به سبك آثار عارفان بزرگ به زبان عربى نگارش يافته است. تاريخ نگارش اين اثر شريف در سال ۱۳۴۷ هجرى قمرى مى‌باشد. چاپ جديد آن با تصحيح و تحقيق از طرف مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى (س) منتشر شده است.
(۳)- ص ۵، پاورقى ۱.
(۴)- اوست كسى كه در آسمان خداست و در زمين خداست (زخرف/۸۴).