و موجب فساد مى‌شوند، امر فرمود تمام آنها را گردن زدند؛ اين ماده سرطانى را از بين برداشتند. امير المؤمنين -سلام اللَّه عليه- با آن همه عطوفت، با آن همه رحمت، وقتى كه ملاحظه فرمود خوارج مردمى هستند كه فاسد و مُفْسِد هستند، شمشير كشيد و تمام آنها را، الّا بعضى كه فرار كردند، از دم شمشير گذراند. در وقت رحمت، رحمت؛ و اگر كسانى لايق رحمت نباشند؛ انتقام و غضب.
- صحيفه امام؛ ج ۹، ص ۳۶۹*** اهل معرفت مى‌دانند كه شدت بر كفار كه از صفات مؤمنين است و قتال با آنان نيز رحمتى است و از الطاف خفيّه حق است، و كفار و اشقيا در هر لحظه كه بر آنان مى‌گذرد بر عذاب آنان كه از خودشان است افزايش كيفى و كمى «الى‌ ما لا نِهايَةَ لَهْ» حاصل مى‌شود. پس قتل آنان كه اصلاح‌پذير نيستند رحمتى است در صورت غضب و نعمتى است در صورت نقمت، علاوه بر آن رحمتى است بر جامعه، زيرا عضوى كه جامعه را به فساد كشاند. چون عضوى است در بدن انسان كه اگر قطع نشود او را به هلاكت كشاند.
و اين همان است كه نوح نبى اللَّه- صلوات اللَّه و سلامه عليه- از خداوند تعالى خواست: وَ قَالَ نُوحٌ ربِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكفِرِينَ دَيَّارًا، إِنَّكَ إِن تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَ لَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا. (۱) و خداوند تعالى‌

(۱)- و نوح عرض كرد: خدايا هيچ يك از كافران را در روى زمين زنده مگذار، آخر آنها را باقى گذارى بندگانت را گمراه مى‌كنند و فرزندى جز فاجر و كافر به دنيا نمى‌آورند (نوح/ ۲۶-۲۷).