مى‌فرمايد: وَ قتِلُوهُمْ حَتَّى‌ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ. (۱) و بدين انگيزه و نيز انگيزه سابق، تمام حدود و قصاص و تعزيرات از طرف ارحم الرّاحمين رحمتى است بر مرتكب و رحمتى است بر جامعه. از اين مرحله بگذرم.
پسرم! اگر مى‌توانى با تفكر و تلقين، نظر خود را نسبت به همه موجودات بويژه انسانها نظر رحمت و محبت كن، مگر نه اين است كه كافه موجودات از جهات عديده كه به احصا در نيايد مورد رحمت پروردگار عالميان مى‌باشند، مگر نه آنكه وجود حيات و تمام بركات و آثار آن از رحمتها و موهبتهاى الهى است بر موجودات و گفته‌اند: «كُلُّ مُوجُودٍ مَرْحُوم» (۲) مگر موجودى ممكن الوجود امكان دارد كه از خود، بنفسه چيزى داشته باشد يا موجودى مثل خود ممكن الوجود به او چيزى داده باشد، در اين صورت رحمت رحمانيه است كه جهان شمول است. مگر خداوند كه رَبِّ الْعَالَمِين است و تربيت او جهان شمول است، تربيتش جلوه رحمت نيست، مگر رحمت و تربيت بدون عنايت و الطاف جهان شمول مى‌شود. پس آنچه و آن كس كه مورد عنايات و الطاف و محبتهاى الهى است چرا مورد محبت ما نباشد؟ و اگر نباشد اين نقصى نيست براى ما؟ و كوتاه‌بينى و كوتاه نظرى نيست؟
- صحيفه امام؛ ج ۱۶، ص ۲۱۷- ۲۱۸***

(۱)- و با آنان (كافران) جهاد كنيد تا فسادى نماند (بقره/۱۹۳).
(۲)- هر موجودى مشمول رحمت خداوند است؛ فصوص الحكم؛ ج ۱، فصّ زكرياويّه، ص ۱۷۸.