تفسير مَلِكِ يَوْمِ الدِّينِ‌
قد انكشف لسرّ قلبك و بصيرة عقلك أن الموجودات بجملتها، من سماوات عوالم العقول و الأرواح و اراضى سكنة الأجساد و الأشباح، من حضرة الرحموت التى وسعت كل شى‌ء، و أضاءت بظلّها ظلمات عالم المهيّات، و انارت ببسط نورها غواسق هياكل القابلات.
و لا طاقة لواحد من عوالم العقول المجردة و الأنوار الأسفهبدية و المُثُل النورية و الطبيعة السافلة ان يشاهد نور العظمة و الجلال و ان ينظر الى حضرة الكبرياء المتعالية.
فلو تجلى القهار لها بنور العظمة و الهيبة، لاندكّت إنّيّات الكل فى نور عظمته و قهره- جلّ و علا- و تزلزلت اركان السماوات العلي، و خرّت الموجودات لعظمته صعقاً؛ و يوم تجلّى نور العظمة يهلك الكل فى سطوع نور عظمته؛ و ذلك يوم الرجوع التام و بروز الأحدية و المالكية المطلقة؛ فيقول: لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْم (۱) فلم يكن من مجيب يجيبه، لسطوع نور الجلال و ظهور السلطنة المطلقة، فيجيب نفسه بقوله: للَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ. (۲)

(۱)- غافر/۱۶.
(۲)- حال بر سرّ قلب و ديده عقل تو نمايان شده است كه همه موجودات، از او ارواح تا نزول گاه ساكنان عوالم اجساد و اشباح، همه از حضرت رحموتند كه همه چيز را فرا گرفته و تاريكيهاى عالم ماهيات از آن روشن شده، و شمايل خاموش فيض گيرندگان از نور ساطع آن روشنى گرفته است.
و هيچ يك از عوالم عقول مجرد و انوار اسفهبديه و مُثُل نورى و طبيعت سافل، تاب آن نياورد كه نور عظمت و جلال او را بنگرد و بر حضرت كبرياى بلندمقام نظر كند. پس، اگر حضرت قهار با نور عظمت و هيبت خويش بر آنها تجلى كند، هستى تمامى آنان در نور عظمت او كوبيده شود و پايه‌هاى آسمانهاى بلند بلرزد و موجودات از اثر بزرگى و نهايت او از هوش بروند؛ و روزى كه نور عظمتش متجلى شود همه در تابش آن نور نيست گردند؛ و آن روز، هنگامه رجوع تام و بروز احديت و مالكيت مطلق اوست، كه گويد: امروز پادشاهى از آنِ كيست؟ پس، چون پاسخ دهنده‌اى از اثر تابش نور جلال و سلطه مطلق او بر جاى نباشد، خود پاسخ دهد خويش را كه: از آنِ خداوند يگانه قاهر است.