-صلى اللَّه عليه و آله و سلّم- فرمود: «خداى تعالى به من فرمود: «اى محمّد، همانا براى تو فرستاديم سبع مثانى و قرآن عظيم را.» (۱) به من منت جداگانه گذاشت به فاتحة الكتاب؛ و آن را در ازاى قرآن قرار داد؛ و همانا فاتحة الكتاب، شريفترين چيزى است كه در گنجهاى عرش است؛ و خداى تعالى اختصاص داد محمد -صلى اللَّه عليه و آله- را و شرف داد آن بزرگوار را به آن، و شريك نفرمود در آن احدى از انبياى خود را غير از سليمان را، كه عطا كرد به او از «فاتحه»، بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم را؛ چنانچه از بلقيس حكايت كند كه گفت: إِنِّى أُلْقِىَ إِلَىَّ كِتبٌ كَرِيمٌ، إِنَّهُ مِن سُلَيْمنَ وَ إِنَّهُ بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم. (۲) پس كسى كه قرائت كند آن را در صورتى كه معتقد باشد به دوستى محمد و آل محمد و منقاد باشد به امر آن و مؤمن باشد به ظاهر و باطن آن، عطا فرمايد خداى تعالى به او به هر حرفى از آن، حسنه‌اى، كه هر يك از آن حسنات، افضل است براى او از دنيا با هر چه در آن است از اصناف اموال و خيرات آن؛ و كسى كه استماع كند به قارى كه قرائت كند آن را، مى‌باشد براى او به قدر ثلث آنچه براى قارى است. پس زياد كند هر يك از شما از اين خير كه عرضه بر او شده، زيرا كه آن غنيمتى است. مبادا وقتش از دست برود و حسرتش در دلهاى شما باقى ماند». (۳)
و از حضرت صادق -عليه السلام- روايت است كه: اگر به مرده‌اى‌

(۱)- و لَقَدْ ءَاتَيْنكَ سَبْعاً مِّنَ الْمَثَانِى وَ الْقُرءَانَ الْعَظِيمَ (حجر/۸۷).
(۲)- نامه ‏اى گرامى از سليمان به من رسيده است و در آن چنين (گفته) است: بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم (نمل/ ۲۹-۳۰).
(۳)- عيون اخبار الرضا؛ ج ۱: فى ما جاءَ عن الامام على بن موسى من الاخبار المتفرقه؛ ص ۳۰۱، ح ۶۰؛ بحار الأنوار؛ ج ۸۹: كتاب القرآن؛« باب فضائل سورة الفاتحة و تفسيرها»، ص ۲۲۷، ح ۵.