بوده است، ذخایر زمینی‌اش الی‌ ماشاء الله بوده است، باید باز به حال مخروبه باشد. این «تمدن بزرگ» این را برای ما سوغات آورد که همه چیزهای ما را دادند به غیر، و خود ما را در یک مملکت پُرثروت، یک مملکتی که قابل است از برای اینکه صد و پنجاه میلیون جمعیت یا بیشتر در او زندگی مُرفَّه داشته باشند، سی و چند میلیون جمعیت که اکثرشان وضعشان وضع صحیح نیست، ثروتها به جیب یک دسته مجتمع شده و به خارج منتقل شده، و علاوه بر آن تمام ذخایر ما را دادند به خارجیها و یک ثَمَنِ بَخْسی (1) گرفتند، آن هم صرف مملکت نشد، خوردند و بردند. حالا هم که ملاحظه می‌کنید آن دشمن شماره یک شما (2) را - که همه ثروتهای ما را برده است و در بانکها جمع کرده است - امریکا برده است در آنجا دارد لالایی برای او می‌خواند و دارد از او پذیرایی می‌کند.
مسئولیت همگانی در برابر خود و دیگران
وضع این‌طور بود و بحمدالله شما موانع را مرتفع کردید. آنهایی را که نمی‌گذاشتند کار انجام گیرد، مرتفع شدند. حالا دیگر دست خودمان است، و باید همت کنید برای ساختن یک کشوری که خرابه بود، همت لازم دارد. و مهم این است که افراد، هر یک خودشان را مسئول بدانند. هم مسئولِ خودشان بدانند، هم مسئولِ کارهای دیگران.
مسئول خودشان که کاری که به آنها محوَّل می‌شود، مثل مثلاً شماها که در شهرداری اهواز هستید. هر کاری که محوَّل به هر فردی است، منتظر این نشود که یک کس دیگری کاری بکند. این باید کار خودش را خوب انجام بدهد، و اگر چنانچه دید آن برادرش، آن رفیقش کارش را خوب انجام نمی‌دهد، مسئول او هم هست، باید او را هدایت کنند، کُلُّکُمْ راعٍ‌، (3) همه باید مراعات بکنید، و همه‌تان هم مسئولید، همه ما مسئولیم. یک مملکتی را باید خود شما اداره کنید. باید خود ملت اداره کنند، و مع الأسف الآن گروه‌های مختلفی با عقاید مختلفی که بسیارشان خدمتگزاران همان رژیم سابق بودند یا خدمتگزارهای‌