که اینها کارشکنی کردند.
فرمایشی بودن مجلس قبل از انقلاب اسلامی
در طول مدتی که مجلس شورای ملیِ آنها بود، حتی یک دفعه نشد که مردم، مردم سراسر کشور، آزاد رأی بدهند. آن وقتی که رضاخان نبود و محمدرضاخان نبود و زمان قاجار، من یادم هست، آن وقت خانها بودند، شاهزاده‌ها بودند، خانها دسته دسته این مردم را به زور می‌آوردند و به صندوقها رأی برای خودشان می‌گرفتند، مردم هیچکاره بودند، نمی‌دانستند چیست، یک ورقه‌ای را به آنها می‌دادند، اینها هم می‌آوردند تو صندوق می‌ریختند. زمانی که رضاخان سلطه پیدا کرد، و محمدرضا سلطه پیدا کرد که همه می‌دانید که یعنی زمان محمدرضا را اکثراً دیدید که به مردم ارتباطی نداشت. خود محمدرضا گفت، در یک گفتگویی گفته است به اینکه لیست این وکلا را از سفارتخانه‌ها می‌فرستند پیش ما، می‌خواهد بگوید حال این‌جور نیست، می‌فرستادند پیش ما و ما همانها را ملزم بودیم که تعیین کنیم. این یک اقراری است از یک کسی که به غصب سلطنت بر این مملکت می‌کرد، و مطلع بود بر مسائل. و این ما را می‌شناساند که به ما می‌فهماند که افرادی که آن وقت در این مجالس بود چه اشخاصی بودند. افرادی بودند که با لیست سفارت امریکا یا با لیست سفارت شوروی تحمیل می‌شدند. این حرفی است که محمدرضا گفت که لیستها را می‌فرستادند. این را برای این تعریف کرد که می‌خواست بگوید من دیگر اینطور نیستم. حتی پدرش را تضعیف کرد که خودش رو بیاید و مردم به خودش توجه پیدا کنند. این اقراری بود که ایشان کرد که لیست را می‌فرستادند و ما مجبور بودیم که همان لیست را، افراد را تعیین کنیم. این نمایانگر این است که اینهایی که تو مجلس شورای ملی بودند نه شورای اسلامی، اینها چه اشخاصی بودند؛ اینها نوکرهایی بودند که نوکرهای خارجی بودند، و با زور این نوکر بزرگها، اینها می‌رفتند در مجلس.
در طول تاریخ مشروطیت نمی‌توانید پیدا کنید که همه ایران خودشان رأی داده‌اند، حتی در آن دوره‌های اول، بله، تهران در آن دوره‌های اول خودشان رأی می‌دادند، لکن‌