که این را بکُشدش؛ اما این هزاران نفر را به کشتن داده یا کشته، کُشتن او کُشتن یک نفر در مقابل یک نفر است، نه در مقابل هزار نفر. اینها در آنجا، آنجایی که‌دار جزا هست - اینجادار جزا نیست - در آنجایی که‌دار جزاست به حساب اینها رسیدگی می‌شود.
اعمال خودشان هرچه باشد پایبند خودشان هست؛ یعنی، خود این عملی که دراینجا از هرکس انجام می‌گیرد، یک صورتی در آن عالَم دارد؛ اگر عمل صالح باشد، یک صورت خوب در آنجا دارد و اگر عمل جنایتکارانه‌ای باشد، یک صورت بد در آنجا دارد. و ما که می‌رویم در آنجا، می‌رسیم به نتایج اعمال خودمان، اینطور نیست که مثل جریمه‌های اینجا باشد؛ ما اعمالمان در آنجا مجسم است، خود اعمالْ و اعمالمان گاهی آتش است و گاهی بهشت است. آنهایی که برای خدا عمل می‌کنند، رنج می‌برند، زحمت می‌کشند، اینها اعمالشان در آنجا مجسم است و به آنها می‌رسد؛ آنجا که می‌روند اولاً در درگاه خدا با روی سفید می‌روند؛ با شرمساری وارد نمی‌شوند بر اولیای خدا و ثانیاً می‌روند دنبال آن اعمالی که داشتند، که در آنجا صورتهای بسیار نیکو [دارد] که ما اینجا تصورش را هم نمی‌توانیم بکنیم. نعمتهای آخرت را اینجا هرچه درباره‌اش بگویند یک بحث دنیایی است، هرچه صحبت بکنند از آنجا، بخواهند تشریح کنند آن را، یک بحث ناقص دنیایی است؛ آنهایی که بروند ان شاء الله می‌فهمند چه هست.
و من امیدوارم که این زحمتهایی که جوانهای ما می‌کشند، [پاداش‌] اینها نظیر [پاداش‌] همان جوانهایی [باشد] که در صدر اسلام زحمت می‌کشیدند و دنبال این نبودند که از مردم به آنها یک مرحبایی گفته بشود، یا یک اجرتی بگیرند. گاهی همین لشکرهایی که در صدر [اسلام‌] بودند و آنطور زحمتها را می‌کشیدند در تاریخ ثبت است که گاهی اینقدر فقیر بودند که در حال جنگ، شبانه روز با یک خرما زندگی می‌کردند، گاهی از این هم بدتر می‌شد، که یک خرما را این آدم می‌گذاشت دهنش، همین که احساس می‌کرد شیرینی را، از دهانش در می‌آورد می‌داد آن یکی، آن هم به آن یکی، آن به دیگری، و هکذا؛ ولی خدمت کردند برای اسلام، و اسلام را عظمت دادند و گسترش دادند و حالا رسیده است به ما، حالا نوبت ماهاست.