هستید که اینها را با هدایت بتوانید به راه صحیح وادار کنید. اما شماها که همچو مقصدی در کار ندارید.
من یقین دارم که هیچ یک از شماها بنایتان نیست که این مملکت را به هم بزنید. همه می‌خواهید مملکت آرامی باشد که برادرهای شما در این مملکت زندگی آرام داشته باشند، زندگی مرفّه داشته باشند و همه می‌خواهید که دست اجانب از این مملکت کوتاه باشد و کوتاه خواهد بود، ان شاء الله و همه می‌خواهید که به این مملکت خدمت بکنید.
خودتان هم از سنخ همان جمعیت هستید، نه از آن طبقه‌های بالایی که هیچ خبر از پایین ندارند و هیچ اطلاعی ندارند که به این پایین دست‌ها چه می‌گذرد. شما خودتان از بین همین جمعیتها آمده‌اید و می‌دانید که چه می‌گذرد به این مردمی که در این کشور هستند، به این زاغه نشینان چه می‌گذرد. خودتان هم زندگیهایتان همین طورهاست، با یک قدر اختلاف مختصر. بنابراین، آن چیزی که لازم است برای همه ماها و همه شماها و همه ملت و همه کسانی که این مملکت را می‌خواهند اداره بکنند، این است که با هم تفاهم داشته باشند، اگر مسئله‌ای را برخلاف می‌بینند، بنشینند [و] بخواهند [که‌] حل کنند، صحبت کنند. در مجلس، اگر یک مطلبی را می‌بینند که دارد خلاف واقع می‌شود، صحبت کنند، بنشینند مشورت کنند با رفقایشان و من امیدوارم که ان شاء الله، با خوشی و خوبی و طلیعه این باشد که پیروزی نهایی را ان شاء الله، پیدا کنید.
ضربه پذیری قدرتها با اتحاد ملتها
هیچ خوفی ما از ابرقدرتها نداریم. در عین حالی که دستمان از همه آن سلاحهای آدمکش کذا کوتاه است، لکن ایمانمان ما را وادار می‌کند که نترسیم، خوف نداشته باشیم. و یک ملتی وقتی یک مطلبی را همه با هم خواستند، نمی‌شود تحمیلشان کرد.
تحمیل در وقتی است که همه نخواهند، متفرق بشوند. اگر متفرق شدند، آن وقت جای این می‌شود که یک دسته‌ای به دسته دیگر یک مطلبی را تحمیل کنند. اما چنانچه اینها با هم مجتمع باشند، نه دیگر در بین خودشان تحمیلی هست - برای اینکه جای تحمیل دیگر نمی‌ماند - و نه دیگران می‌توانند تحمیل بکنند. قدرتها هرچه هم بزرگ باشند،